wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 206 | WYNIKÓW
Bez potrzeby częstych kontaktów
Jesteśmy parą od 5 miesięcy, ale coraz bardziej mnie martwi to, że ja ciągle wychodzę z inicjatywą spotkań, wymyślam, co będziemy robili. W szkole prawie się nie widzimy, bo to inne klasy, poza szkołą też raczej nie, chyba, że ja proponuję. Jednocześnie to bardzo dobry chłopak, zapewnia o uczuciu....
16-latka
Gdy trudno się dogadać
Rodzice nie pozwalają mi np. iść na komputer na dłużej niż godzinę itp., ale to w sumie nie jest także złe, po przecież się o mnie troszczą. Jednocześnie dostaję mnóstwo prac w domu i wymagają ode mnie samych 5 i 6 w szkole. Za brak zadania czy niewykonaną prace domową np. biorą mi telefon kupiony za moje oszczędności. Gdy chcę z nimi o tym porozmawiać spokojnie, oni mówią, że pyskuję itd. Nie da się z nimi normalnie porozmawiać.
Trzynastolatek
Brak radości
uczestniczę w szkole animatora Ruchu Światło – Życie, ale zastanawiałam się, czy nie zrezygnować , bo ciężko mi to pogodzić nauką. Napisałam o tym animatorce prowadzącej szkolenie. Ona odpisała, że na pewno to wszystko pogodzę i wymieniła rzeczy, które ona robi. Wspomniała też , że jej zamiarem jest, abym w tym roku pojechała jako animatorka na oazę dla dzieci. Oznaczałoby to dla mnie miesiąc poza domem, bo zaraz potem mam kolejny wyjazd na 2 tyg. Nie umiem zajmować się dziećmi i w ogóle sobie tego nie wyobrażam. Chciałam sobie trochę odpocząć i zacząć uczyć się do olimpiady. Ale oczywiście Bóg wszystko może itd. Wyglądałoby też na to , że nie potrafię poświecić czasu dla Niego, a na naukę potrafię. Dziś szukałam odpowiedzi w Piśmie Świętym i natrafiłam na fragment o tym, jak Jezus mówi Piotrowi, żeby pasł Jego baranki. Nie wiem kompletnie, co mam robić. Jest jeszcze jedna sprawa: nie potrafię znaleźć w życiu radości. Wszystkie dni są do siebie podobne, nie mam czasu, by poczytać ciekawą książkę albo obejrzeć filmu. Nie zależy mi też na kontaktach z osobami z mojej klasy, usprawiedliwiam się zmęczeniem. Napisałabym, że jestem uzależniona od nauki, ale nie wiem , czy to możliwe. Chodzę do szkoły językowej , gram na instrumencie, chodzę na spotkania oazowe. Mieszkam na wsi, więc muszę dojeżdżać. Wiem, że to nie jest dużo, ale to wypełnia cały czas. Uczę się dużo i ciągle, nie potrafię tego nie robić. Przygotowuje się do jednego konkursu, a nauczycielka innego przedmiotu mówi ,że to nie jest ważne i powinnam uczyć się do przyszłorocznej olimpiady. Nie mam prawie żadnej satysfakcji z tego , co robię.
Licealistka
