wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 241 | WYNIKÓW
W Łańcucie o barokowych flugach i innych dawnych wynalazkach
Jak działały flugi, które aktorom doby baroku pozwalały latać, aerostaty umożliwiające wzbijanie się w przestworza, czym były niegdyś lizaki, jeśli nie były słodyczami - dowiedzą się uczniowie klas VII i VIII oraz szkół ponadpodstawowych podczas spotkania „Takie tam różne dziwne rzeczy” w Muzeum-Zamku w Łańcucie.
Inny poranek
Zosia jest bardzo podekscytowana, a na komodzie leży cudownie pachnąca tytka. Mogliby ją dać na podłogę, a szybko bym ją opróżnił i uratował zęby dzieci przed próchnicą. Przecież Pani ciągle mówi, że słodycze są tak niezdrowe, więc chcę moje dziewczynki ratować i chętnie się poświęcę. Zjem każdego batonika i każdą czekoladę.
Wyrzuty sumienia
Nie jemy żadnych słodyczy, codziennie uprawiamy sporty, jeden nasz temat to waga i figura. Nachodzą mnie jednak wyrzuty sumienia, że wkręciłam w to koleżanki, zwłaszcza jedna jest już bardzo chuda. Mam wrażenie, że ja powinnam jeszcze schudnąć. Chciałabym mieć znowu taką figurę jak kiedyś, gdy byłam mała...
13-latka
Potrzeba akceptacji
Nasi starsi już rodzie nie radzą sobie z bratem- nastolatkiem. Nikogo nie słucha, o byle co wybucha, jest wulgarny, ma same pretensje. Nie znosi ubrań, które mu mama kupuje, siedzi całymi dniami z telefonem w ręce, nic mu nie smakuje. Mama straszy, krzyczy, ale ulega, kupuje mu słodycze, gotuje, czego on chce. Moim zdaniem brakuje mu silnej ręki.
Dorosła siostra
Jak pies i kot
Nie mogę wytrzymać z moim bratem. Ma 16 lat ciągle mi dokucza. Kradnie moje słodycze i boi się przyznać, i wrzuca moje fotki do Internetu. Mama tylko mówi, byśmy się trzymali daleko od siebie, bo złości ją hałas, który ja wywołuję. Ja nie chce tak żyć! Gdy rodziców nie ma, to jest wobec mnie wulgarny, traktuje mnie okropnie i straszy zemstą, jeśli poskarżę.
11-latka .
Nikt nie rozumie, co czuję
Mam ostatnio trudny czas. Walczę z uzależnieniem od elektroniki i od słodyczy. To moja ucieczka, bo w szkole nie uczyłam się, a w domu byłam okropna. Nienawidzę świata. Kolegów oceniam jako pozerów, a rodzinę jako wrogów. I jeszcze Bóg jakby gdzieś zniknął... Wiem, że to nieprawda, bo jestem pewna, że On jest, rodzina mnie mocno kocha, a koledzy mnie lubią. Ale co z tego, skoro nikt nie rozumie, co czuję. Jak z tym żyć? Pogubiona
Ciągłe dołki
Zaczęłam biegać, mam wrażenie, że pomału nabieram pewności siebie. Niestety, zauważyłam, że dobra postawa trwa "do czasu". Staram się, planuję, zdrowo odżywiam, ćwiczę, modlę się i zawsze następuje trach. Albo dołek, albo porównywanie siebie do ogarniętych życiowo. Gdzie tam moje wyjście w góry w porównaniu do ich podróży. Czy praca nad sobą ma sens, jeśli mam wrażenie że zawsze wracam do punktu wyjścia - "dołka upodlenia" z płaczem, słodyczami, niewychodzeniem z domu i marnowaniem czasu przy komputerze?
Licealistka
