wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1759 | WYNIKÓW
Jak do niej zagadać?
Prawie każdy dzień przynosi okazję, by do niej zagadać, ale brakuje mi odwagi. Potem wściekłość mnie wprost roznosi, obiecuję sobie, że następnego dnia, jeśli tylko będzie okazja, coś do niej powiem. I…znowu nic. Zbliżają się andrzejki, poproszę ją do tańca. No i moje marzenie, by zaprosić ją na nasz szkolny bal. Dzisiaj wpadliśmy prawie na siebie wychodząc ze szkoły, ale nie zdobyłem się na odwagę. Idę grać na gitarze, może to mnie uspokoi.
Szóstoklasista
Trudne sytuacje
Już w podstawówce byłam zakochana w pewnym chłopaku, ale gdy miałam możliwość, by go lepiej poznać, to go nie chciałam. Niby o nim marzyłam, bywałam o niego zazdrosna, ale dla siebie tak naprawdę go nie chciałam. Wczoraj on zaczął chodzić z moją przyjaciółką i to jest dla mnie trudne. Do tego moje 2 przyjaciółki mają chłopaków, planują podwójne randki, a ja martwię się, że nie będą ze mną w ogóle spędzać czasu.
13-latka
Milczę zachwycony
Nie rozumiem, dlaczego podoba mi się tyle dziewczyn. Jednego dnia przyglądam się jednej z koleżanek i jestem nią oczarowany, wpatruję się, marzę, by z nią pogadać. Niestety, blokada nieśmiałości mnie hamuje. Ale następnego dnia inna koleżanka mnie zachwyca. Jednocześnie ta pierwsza nadal wydaje mi się śliczna i mądra. Niektórzy koledzy są śmiali, kilku nawet chodzi z dziewczynami, a ja tylko przyglądam się, zachwycam i wstydzę się odezwać. Czy to normalne?
14-latek
Tratwami na wyspę
Dzisiaj Filip wpadł na pomysł budowania tratwy. No, takie zabawy to my lubimy. Dziewczyny zaraz też postanowiły budować tratwę, chociaż miałam wrażenie, że Przemkowi marzył się inny podział. On chętnie byłby w drużynie z Basię, a reszta niech robi co chce. Ale cztery dziewczyny ostro zbierały gałęzie, wiązały je sitowiem, ciągle o coś prosiły ojców, o co protestowali chłopcy. Na lewym brzegu jeziora znajduje się mała wyspa i tam pod wieczór dopłynęły tratwy z budowniczymi.
Spojrzenie w przeszłość i przyszłość
Jestem prawie pełnoletnim nieśmiałym i cichym chłopakiem, który doświadczył już zbyt dużo różnych upokorzeń, zbyt długo i przez zbyt wiele osób był odrzucany. Nierzadko modliłem się o miłość, żebym miał
dziewczynę i marzyłem o tym, żeby mój związek miał w sobie coś wyjątkowego. Zauważyłem, że każdą dziewczynę poznałem w kościele (rekolekcje, festyn, spotkania itp.) dlatego zawsze ufałem, że jeśli poznam tą Jedyną to tylko tam. Minęło te 6 lat podstawówki- w odrzuceniu od większości osób, ale z przyjacielem.
Licealista
Można mieć nadzieję
Na początku liceum poznałam w klasie kolegę, który mi się spodobał. Po pewnym czasie zaczął spotykać się z inną dziewczyną z klasy. Zrobiło mi się trochę przykro, ale w duchu życzyłam im dobrze. Niedobrze się im układa, ona się bawi chłopakami. Tymczasem moje zauroczenie nie minęło, a może nie chciałam się go szczególnie wyzbyć. Nie chcę niczego rozbijać, ale skrycie marzę, by kiedyś on mógł być kimś więcej niż tylko kolegą. Czy mogę sobie robić taką nadzieję?
16-latka
Kilka myśli o chłopakach
Natchnęła mnie dzisiejsza Pani odpowiedź na problemy z chłopakami. I powiem, że się nie zgadzam z Panią. Chłopcy wcale nie dorastają w liceum. Nawet jeśli, to są to bardzo rzadkie przypadki. Pokażę to na własnym przykładzie. Wiadomo, po gimnazjum, kiedy marzyłam, że w liceum będzie inaczej, miałam też nadzieję, że z chłopakami będzie inaczej. Ale jak to zwykle bywa, oczekuje się na coś, a u Góry i tak postanawiają inaczej. Z pewnością w perspektywie lepiej dla nas!
Licealistka
Będzie dobrze
Czy to nie jest coś złego, że ciągle podoba mi się inny kolega? Za każdym razem sądzę, że to już ten jedyny, nagle nie mam śmiałości, nie potrafię się odezwać, marzę, a potem nagle zwracam uwagę na kolejnego chłopaka. Oni o tym nie wiedzą, ale i tak nie jestem pewna, czy tak powinno być. Denerwuję się, że nie potrafię nigdy swobodnie pogadać z tym chłopakiem, który mi się aktualnie podoba. Skąd poznam, że wreszcie pojawi się ten jedyny?
Gimnazjalistka
Wokół mody
W mojej poprzedniej klasie koleżanki przywiązywały bardzo dużą wagę do ubioru, były tak zwanymi „księżniczkami”. Starałam się im dorównać. W gimnazjum tego nie ma. Rodzice nauczyli mnie (czego jestem im wdzięczna), żebym była skromna. Mogę mieć to, co chcę, ale też są jakieś granice. Marzę o nowych butach. Koleżanka z dawnej klasy ma ich sporo i czasami odczuwam zazdrość. Dla mnie ważne jest to, jak mnie odbierają.
14-latka
