wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4779 | WYNIKÓW
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Inne szaleństwo
Zawsze byłyśmy jak siostry, nierozłączne. Od jakiegoś czasu zaczęłyśmy się oddalać od siebie. Tworzymy w szkole paczkę, składającą się z 6 osób. Lecz ona zaczęła na przerwach odchodzić do swoich innych znajomych, spędzać ze mną coraz mniej czasu. Ostatnio powiedziała, że w naszej przyjaźni i paczce panuje ciągła rutyna, jej się nudzi, że ona chce przeciwstawić się rutynie i zaszaleć jeszcze, bo nie będziemy wiecznie nastolatkami. Jest mi tak strasznie przykro! Nie mogę jej stracić! Powiedziała, że chce spóźniać się na lekcje, ale ja tego nie toleruję. Próbowałyśmy już cokolwiek naprawiać, ale ja nie umiem nagle zacząć się spóźniać na lekcje, czy zrobić jakąś "bekę
Gimnazjalistka, kl. II
