wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4689 | WYNIKÓW
Tydzień u źródeł
Najwięcej entuzjazmu wzbudziły zdjęcia przedwojennego kąpieliska, które powstało właśnie w pogłębionym potoku, a gdzie był sprzęt sportowy, rekreacyjny, a wszystko tak blisko. Tam właśnie już jutro ruszymy na pierwszą wycieczkę. A na zakończenie turnusu będzie rejs statkiem po kanale, poznawanie portu, pokonanie śluzy.
OKRUTNE KOLEŻANKI
Jestem po operacji twarzy, mam więc pewne braki urody, co jest dla mnie problemem. W klasie są osoby, które mnie przezywają. Ciężko mi, bo dziewczyny są wredne, kłótliwe, walczą o władzę, chcą sobie innych podporządkować, nieustannie się obgadują, a ja nie daję się w to wciągać. Ciężko mi znaleźć bratnią
Osamotniona
Nasze skarby
Spacery zawsze są cudowne, ale żadne nie sprawiają nam tyle radości co jesienne włóczęgi, węszenia, bieganie. Niestety, przed domkami sąsiadującymi z naszym ludzie zupełnie bez sensu chwytają codziennie za miotły i zmiatają liście z chodników. Ale radzę sobie i z tym, bo przecież powstają wówczas solidne kopce, w których zapachy cudownie mieszają się ze sobą
Nie uciekaj w Internet
Nigdy nie miałam koleżanek ani kolegów. Uważali mnie za jakąś inną, bo choroba w rodzinie itd. Jestem bardzo cichą, wstydliwą i nieśmiałą osobą. Znajomych miałam tylko wtedy, kiedy mieli jakieś problemy i potrzebowali jakiejś porady.W gimnazjum zaprzyjaźniłam się z jedną dziewczyna, potem pojawiła się druga i po jakimś czasie zaczęły mnie źle traktować, Nie rozumiały, że czasami chcę być sama. Mówiły, że mają dosyć mojej depresji. Ale pod koniec szkoły dogadałyśmy się, a w liceum mnie tolerują. Chciałabym mieć kogoś, kto mnie zrozumie, komu będę mogła się wyżalić, poczuć takie ciepło i miłość, bezpieczeństwo a z drugiej strony ostatnio na porządku dziennym unikam kontaktu z ludźmi. Jeśli z kimś szczerze rozmawiam, to internetowo. Tak poznałam chłopaka, któremu zaufałam bezgranicznie. Po kilku miesiącach nagle zerwał znajomość, usunął mnie z kontaktów. Bardzo mocno to przeżyłam.
17-latka .
Uśmiech ducha
Ja wierzę w duchy. Z niektórymi nawet mam bliższy kontakt. I wcale nie bawię się w jakieś ich wywoływanie. Nie wierzycie? A ja po prostu sobie z duchami... rozmawiam. Najczęściej i najchętniej rozmawiam z duchem mojej mamy. Nie myślałam o niej nigdy jak o kimś, kogo ciało jest w ziemi. Wierzę, że moja mama żyje. Nie ma jej obok mnie, tak, żebym mogła jej dotknąć, przytulić się do niej, zobaczyć ją – to prawda. Ale jak powiedziała mi po jej śmierci moja przyjaciółka: „Mama teraz może zrobić dla ciebie więcej, niż wtedy, gdy żyła”. I tak rzeczywiście jest.
