wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 807 | WYNIKÓW
Kilka myśli o chłopakach
Natchnęła mnie dzisiejsza Pani odpowiedź na problemy z chłopakami. I powiem, że się nie zgadzam z Panią. Chłopcy wcale nie dorastają w liceum. Nawet jeśli, to są to bardzo rzadkie przypadki. Pokażę to na własnym przykładzie. Wiadomo, po gimnazjum, kiedy marzyłam, że w liceum będzie inaczej, miałam też nadzieję, że z chłopakami będzie inaczej. Ale jak to zwykle bywa, oczekuje się na coś, a u Góry i tak postanawiają inaczej. Z pewnością w perspektywie lepiej dla nas!
Licealistka
Skrywane uczucia
Do mojej klasy chodzi chłopak, który podoba mi się, nawet zabiera mnie na różne wypady, niestety z jego kolegami. Przy tych kolegach traktuje mnie jak "kolesia". Raz nawet mnie spróbował zaprosić na spotkanie sam na sam. Niestety, przyszedł jeden z jego kolegów i wdał się w rozmowę. No i on znowu zaczął mnie traktować mnie jak "kolesia". Dlaczego przy kolegach
on mnie tak traktuje?
Gimnazjalistka.
Rozwalone lekcje
W mojej klasie jest grupka dziewczyn, które są w stanie rozwalić każdą lekcję. W tym roku przechodzą same siebie. Nieustające rozmowy, chamskie i wulgarne odzywki, śpiewy na lekcjach, krzyczenie na nauczycieli oraz np. podrzucanie kartek z wulgarnymi napisami i rysunkami nauczycielom. Jestem osobą wierzącą, mającą swoje zdanie i zasady, co dodatkowo je drażni. Nasza wychowawczyni nie bardzo się nami interesuje, a nauczyciele nie reagują albo nie mają na to siły. Żadna ilość uwag nie robi na dziewczynach większego wrażenia. Jak mam reagować na ich zachowanie i zaczepki? Mam dość chodzenia do szkoły, nie cierpię swojej klasy. Codziennie wychodzę ze szkoły bardzo zmęczona.
15-latka
Bóg mnie ciągle zaskakuje
Ostatnio zastanawiam się, jak zaczęła się moja wiara, kiedy zaczęłam chodzić do kościoła dlatego, że chciałam i potrzebowałam, a nie dlatego, że moja rodzina jest wierząca i generalnie "taka jest tradycja". W wakacje przed 3 gimnazjum pojechałam na pierwsze oazowe rekolekcje. Byłam zafascynowana wiarą. Potem dużo rekolekcji, spotkań, założenie KSM-u, bierzmowanie. Wszystko rozwijało się powoli, ale patrząc wstecz, stwierdzam, że obróciłam się o 180 stopni. W te wakacje Oaza Nowego Życia I stopnia, która przez 2 tygodnie, nie wiem kiedy i jak, ale mocno mnie zmieniła, czego skutki najbardziej dostrzegam w ostatnim czasie. Niesamowite doświadczenie.
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
