wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 896 | WYNIKÓW
Dzika trawa
Nastawiałam uważnie moje niemałe uszy, by dobrze wiedzieć, jakie plany ma rodzina na kolejne dni. Bo ciągle wydarza się coś, w czym nie mogę brać udziału. Msza szkolna, nabożeństwa różańcowe, parki linowe, ogrody zoologiczne, nasza palmiarnia, centra handlowe- to nie dla psów. Leżałam kilka dni temu nieco urażona tymi zakazami, zresztą, Kuba pojechał na trening, gdzie oczywiście psy nie mogą nawet zajrzeć.
Brat pies
Lola natychmiast zwróciła się do mnie „bracie Tytusie, poczęstuj się kawałkiem mięsa”. Nim Pani zdążyła zaprotestować, połknąłem prezent, wyszczerzyłem zęby w uśmiechu i chciałem wyjaśnić dorosłym, że jako brat pies powinienem siedzieć z rodziną przy stole. Kto to widział, by dobry brat pod stołem czekał, czy którejś z dziewczynek coś spadnie z talerza?
Zakręcone bieganie
Urządzamy zawrotne wyścigi, raz ja gonię ją, raz ona mnie. Najbardziej lubimy gonitwy w koło, to fascynujące. Dzieciom udziela się nasz entuzjazm, też się ścigają. Najmłodsza Zuzia nie odpuszcza i goni starszych, ile siły w nogach. Wcale aż tak nie odstaje i oto mój Pan zauważa, że cała czwórka powinna z pozostałymi kuzynami i innymi śmiałkami wystartować w biegu Charytatywnym Kids Runners, organizowanym przez fundację „Biegamy z Sercem”.
Udana wycieczka
Zostawiamy samochód w pobliżu rzeki i ruszamy drogą wśród lasów. Do pierwszego starcia doszło jeszcze przed zakrętem, bo znalazłem świetny drąg, chwyciłem go radośnie w zęby, a tu już Koka podgryza go z drugiej strony. No i biegniemy w bardzo niewygodnej pozycji, szarpiąc patyk, próbując go zawłaszczyć. A dzieci w śmiech. Kuba dopinguje Kokę, a Lola mnie. No tak, dochodzi do starcia, lekko się popychają, a po chwili już mniej lekko. Młodsze kuzynki kompletnie nie zwracają na nich uwagi, bo ładują do wiaderka żołędzie, których tu niemało. Dziadek rzuca nam szyszkę, więc zostawiamy drąg, by ją złapać. Jestem, niestety, drugi...
Odpust u św. Bartłomieja
Dziwna sprawa, ale obojgu nam się z Koką wydaje, że to drugie ma lepszą kość. Dlatego jeden drugiemu odbiera, rzuca się do gryzienia, ale już zerka okiem na kumpla i jest przekonany, że jednak tamta kość była lepsza. Ledwo po krótkiej bitwie dokonujemy zamiany, sytuacja się powtarza. Ale zauważyłem, że u dzieci jest dokładnie tak samo. Im też się wydaje, że cudzy rower, hulajnoga, nawet wiaderko w piaskownicy czy autko lub lalka są lepsze.
