wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 8476 | WYNIKÓW
Męcząca babcia
Kocham i szanuję moją babcię, ale coraz trudniej z nią wytrzymać. Terroryzuje całą rodzinę, a szczególnie mamę. Marudzi i krytykuje wszystkich. Przerywa każdą moją rozmowę z mamą. O byle co się obraża, a wtedy zmartwiona mama we wszystkim jej ulega. Rozumiem, że babcia ma za sobą pracowite życie, odchowała wnuki, ale ja też potrzebuję mamy. Od miesięcy nie rozmawiałyśmy, nie mamy chwili dla siebie, bo ledwie wróci z pracy jest na usługach babci. Czy można jakoś tę sytuację zmienić, bo przecież rodzina coraz bardziej cierpi.
Wnuczka
Zauroczona w wizerunku
Pojechałam z koleżankami na znaną w okolicy dyskotekę, gdzie poznałam świetnego chłopaka. Nie tylko tańczyliśmy, ale też rozmawialiśmy. Coś zaiskrzyło. Umówiliśmy się na kolejną dyskotekę, obiecał, że przyjedzie do mnie. Nie przyjechał, a na kolejną imprezę rodzice mnie nie puścili. Zaprosił mnie do siebie na weekend i to na noc, rodziców jego miało nie być. Odmówiłam. No i potem już mnie nie szukał, a gdy próbowałam się jakoś umówić, twierdził, że żyje chwilą, że nie planów itd. Chyba nic z tego nie będzie, szkoda…
17-latka
Łukasz „Bęsiu” Bęś
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!».
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę. (J 20, 19-31)
Wahania
Słuchałam rekolekcji o powołaniu. Uspokoiły mnie. Ale potem wysłuchałam świadectwa pewnego księdza . Mówił, że od zawsze czuł powołanie do bycia osobą konsekrowana, tylko na wiele sposobów próbował to zagłuszyć i wmówić sobie, że to nieprawda. Tutaj właśnie zaczynam się martwić. Od zawsze czuję, że powinnam być siostra zakonną i boję się, że w moim przypadku jest tak samo. Chcę działać zgodnie z wolą Boga. Wiem, że wtedy będę szczęśliwa. Mimo to jednak boję się i nie chcę , żeby moim powołaniem było bycie osobą konsekrowana. Moje myśli mnie rozrywają. Nie wiem, co mnie czeka. Nie umiem nie myśleć i nie czekać na chłopaka, a z drugiej strony nie chcę tego robić. Wiem, że Bóg nie chce nic na siłę i chce mojego dobra. Wiem, że moje odczucia, to nie jest dowód, że Bóg ma taki plan. Ja nic nie wiem.
Zagubiona Gimnazjalistka
Chyba się pogubiłem..
Nie wiem, co jest tego powodem, ale jakoś na niczym mi nie zależy. Jestem uzależniony od komputera i Internetu, ze znajomymi, których mam mało, kontaktuję się tylko przez Internet. Nie mam pasji, nie wiem, co chciałbym w życiu robić, bo dla mnie liczy się tylko duży zysk, najlepiej nic nie robiąc. W dodatku pokłóciłem się z koleżanką, na której mi tak zależy. A to wszystko z zazdrości i podejrzeń. Pojechałem ją przeprosić, po raz kolejny zgodziła się pogadać, przebaczyła. Ale boję się, że gdy od września będziemy w różnych szkołach, ona pozna innego chłopaka. Często myślę o śmierci.
16-latek
Gwiazdy przegrywają. Żeby wygrać, trzeba być drużyną.
Jest takie opowiadanie o mądrym ojcu, który swoim dzieciom, a miał ich siedmioro, chciał pokazać, jak ważne jest to, by w życiu trzymały się razem. Co zrobił? Wziął siedem grubych, długich patyków i każdemu z dzieci wręczył jeden. „A teraz niech każdy złamie swój patyk” – powiedział. Bez większego trudu wszystkim się to udało. Ojciec znowu wziął siedem patyków, ale tym razem związał je mocno razem i powiedział: „Spróbujcie je teraz złamać”. Dzieci próbowały, ale ani młodszym ani starszym, nie udało się złamać związanych patyków. Wtedy ojciec powiedział swoim dzieciom tak: „Widzicie, że pojedyncze patyki pękają łatwo. Związane, wytrzymują i trudno je złamać.
