wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 306 | WYNIKÓW
Powieści obyczajowe
Uwielbiam powieści, ale jestem wybredna i uznaję głównie te obyczajowe. Dla mnie mistrzostwem są „Dzieci z Bullerbyn” i w sumie już nic innego mnie nie zachwyca. Marzą mi się zwyczajne powieści o dzieciach nieco starszych, trochę realistycznych przygód, żadnych romansów czy fantasy. Co mi Pani poleci?
Nastolatka
Żądania córki
Jestem w dużej rodzinie. Kiedy wyrastam z ubrań (coraz częściej to się zdarza) to mama zamiast normalnie mi kupić ubrania, to wyciąga jakieś stare. Nie chodzi mi o to, że są stare ale o to, że to już jest irytujące. Ostatnio kiedy chciałam, żeby mi kupiła spodnie, to powiedziała, że "nie bo masz przecież tamte (trzy sztuki, w tym jedna dziurawa...) a poza tym ja nie lubię spodni wolę spódnice", a spódnic też mi nie kupuje tylko namawia do chodzenia w (dla mnie) brzydkich. Albo buty. Muszę błagać mamę, żeby mi kupiła nowe trampki do szkoły które nie są najtańsze i które mi się podobają. Wcześniej dostawałam ubrania po starszej koleżance, ale teraz już nie. Boję się, że mama nie będzie chciała mi kupować ubrań i obuwia. Nie wiem już, co robić. Ja nie chcę skończyć z jedną sztuką spodni!
12 latka
Wybrany przez Boga
Od miesięcy byłam na prawie każdej Mszy, do której on służył. Bardzo, ale to bardzo mi się spodobał, to zaangażowanie w parafię i bijąca od niego dobroć. Trochę zerkaliśmy na siebie, ale zabrakło nawet uśmiechów. Teraz dowiedziałam się, że ten chłopak idzie do seminarium. Czuję złość pomieszaną z roz-czarowaniem. Wiem, że nie mogę ingerować między niego a Boga. Marzę, aby poznać go i może liczyć, że zmieni plany. W końcu w jakimś sensie seminarium jest, oprócz nauki, czasem próby, prawda? Może to nie będzie dla niego? Jestem młoda, mogę poznawać ludzi, on tak samo, nic niczego nie wyklucza, a ja w sercu, cichutko, mogę liczyć na to, że akurat zmieni plany...
Co Pani o tym myśli?
17-latka
Atak dziwnych myśli
W liceum poznałam chłopaka, który jak się okazało mieszka kilka kilometrów ode mnie. Wcześniej się nie znaliśmy. Zaczęło się od przyjaźni. Takiej najprostszej, najzwyklejszej. Jeździliśmy na rowerach, dużo rozmawialiśmy. Okazało się, że jesteśmy do siebie bardzo - wręcz niezwykle - podobni. Słuchamy tej samej, dość niepopularnej muzyki, lubimy to samo jedzenie, mamy podobne zainteresowania, charaktery, poglądy, wyznajemy tą samą religię i jesteśmy tak samo bardzo wierzący. Od kilku miesięcy chodzimy ze sobą. Kilka tygodni temu przyznał mi, że jednak coraz mocniej atakują go myśli, że po co mu to chodzenie, że to bez sensu, że to dodatkowy obowiązek. Dużo z nim o tym rozmawiałam. Czy to podszepty złego?
16-latka
Porozumienie z rodzicami
Od dłuższego czasu mam problem z rodzicami. Ja uważam że to oni zachowują się nie fair w stosunku do mnie, bo nie wolno mi wychodzić na dwór ze znajomymi tylko mam się uczyć . Na nic mi nie pozwalają. Rodzice mówią mi, że mam się zmienić, gdyż uważają że nie da sie ze mną porozmawiać bo od razu sie denerwuję. Chciałabym od nich trochę zrozumienia, a mam tylko kary i zakazy.
13- latka.
Najnowsze w serwisie
- Sytuacja meteo się uspokaja, ale jest wciąż niebezpiecznie
- Życzę wam dobrego startu w nowy tydzień
- Belka i drzazga
- U Polski bram trzymamy straż
- Imieniny Matki Bożej
- Lubicie grać w piłkę?
- 92 lata temu zginęli Żwirko i Wigura
- Chcesz być szczęśliwy?
- Odkrywanie Westerplatte
- Całą noc spędził na modlitwie
Najpopularniejsze
- Życzę wam dobrego startu w nowy tydzień
- Sytuacja meteo się uspokaja, ale jest wciąż niebezpiecznie
- Załącznik #8957898
- Już jest!
- Powakacyjna pielgrzymka ministrantów
- Jak przygotować się do szkoły?
- Król odnaleziony
- Wilki w Karkonoszach
- Mózg tworzy trzy kopie „zapasowe” wspomnień
- U Polski bram trzymamy straż
