wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1619 | WYNIKÓW
Chaos na każdym poziomie
Czasami mam wrażenie, że wpadam w chorobę psychiczną. Wyobrażam sobie, że jestem tylko ludzikiem w sztucznym świecie, że ktoś napisał scenariusz, ustawia pionki, w tym mnie. Tyle spraw jest trudnych, szczególnie rodzice, którzy od lat nie potrafią się dogadać i w domu bywa ciężko. Brat jest zbyt dorosły, by mnie zrozumieć, ma swoje życie. A ja w domu często pyskuję ranię bliskich, chociaż przecież tego nie chcę. Jedyna przyjaciółka się wyprowadziła. Nie mam się komu zwierzyć, przed kim wygadać. Jak tu nie zwariować? Boję się swoich myśli.
17-latka
Spotkanie po latach
Na początku szkoły miałam świetną przyjaciółkę, ale wyprowadziła się i po pewnym czasie kontakt się urwał. Teraz, gdy obie korzystamy z portali, znalazłyśmy się i ona zaproponowała spotkanie, ma do mnie przyjechać. Cieszę się, bo już nigdy nie miałam takiej przyjaciółki, ale też stresuję, bo wiem, że ona lubi nową klasę, szkołę, koleżanki. Chciałabym, aby było jak dawniej, ale to chyba niemożliwe.
12-latka
Optymistyczne podejście
W gimnazjum koleżanki były dla mnie bardzo niemiłe, sporo wycierpiałam. Stałam się nieufna, rzadko gdziekolwiek wychodziłam, przerwy spędzałam samotnie. Pod koniec III klasy sytuacja się poprawiła. Postanowiłam sobie stanowczo, że w liceum będę odważniejsza, że pójdę na pierwsza spotkanie klas pierwszych, że będę zaczynała rozmowy z koleżankami. Tamten zły czas uważam za zamknięty.
Licealistka
Marzenie o zwierzętach
Bardzo kocham zwierzątka i zawsze chciałam jakieś mieć. Gdy skończyłam 6 lat, dostałam rybkę. Przeżyła u nas 3 lata. Niedawno dostałam chomika, ale mama jest na niego uczulona. Oddałam go do szkoły, odwiedzam codziennie, cieszę się nim. Niestety, pojawił się dziwny kaszel i podejrzenie, że też jestem uczulona. Co ja zrobię, jeśli się to okaże prawdą?
9-latka
Zamknięty krąg nauki
Jestem bardzo dobrą uczennicą, przez wielu nauczycieli stawiana za wzór. Rodzice są dumni. Zawsze nauka była dla mnie ważna i nadal jest, ale ostatnio mam wrażenie, że poświęcając jej dużo czasu tracę coś ważniejszego. Mam kilku przyjaciół, ale boli mnie, że ludzie widzą we mnie tylko kujona. Nie mogą podejść i porozmawiać tak zwyczajnie. Robią to tylko wtedy, gdy trzeba coś spisać, pójść do nauczyciela. Często się uśmiecham, staram się być miła dla innych. Początkowo chciałam im udowodnić, że ja też jestem wartościową osobą, że ze mną też można porozmawiać na różne tematy, nie tylko o szkole. Ale przestałam, moje starania nic nie dawały. Z zazdrością patrzę na koleżanki i kolegów, którzy opowiadają o tym co ciekawego robili, gdzie byli itd. Mam mało czasu na zainteresowania, spotkania z innymi. O miłości nie wspominając.
17-latka
