wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 5853 | WYNIKÓW
Ofiarować coś za innych
Kilka dni temu przypomniałam sobie, że różne trudności mogę ofiarować Bogu. Byłam na modlitwie wstawienniczej i ludzie prosili o tyle rzeczy, więc pomyślałam, że mogłabym ofiarować jakieś codzienne przyjemności za tych ludzi i ich problemy. Dostałam dziś słuchawki i tak bardzo chcę je „oswoić". Uznałam, że mogłabym to poświęcić. Postanowiłam sobie kilka innych rzeczy, ale one nie były aż takie trudne. Teraz nie wiem, chyba rzeczywiście powinnam to poświęcić, o to chodzi, żeby zrobić coś, co sprawi mi trudność. Ale to też zabije mi radość ze słuchawek... a może wcale nie? Z drugiej strony to tylko dzień zwłoki...
Gimnazjalistka
Podaj dalej
Podczas tegorocznych wakacji pokochałam góry jeszcze bardziej! Przeżyłam też niesamowitą przygodę. Wtedy bardzo odczułam obecność Pana Boga. Tylko dzięki Niemu nasza powiedzmy sobie szczerze nieodpowiedzialna wyprawa - dobrze się skończyła. Poza tym z tej przygody wyciągnęłam piękną lekcje życia. Byłam bardzo wdzięczna koleżance, że została moim przewodnikiem. Spytałam jej, jak mogę się jej odwdzięczyć, a ona mi powiedziała: ,,po prostu przekaż to dobro dalej. Teraz ty zrób coś dobrego dla innej osoby". Niby proste i oczywiste, a dopiero te przeżycia uświadomiły mi istotę tej pięknej prawdy.
Studentka
Pod wpływem kultury masowej
Od pewnego czasu mam dziwne myśli, że świat został stworzony tylko dla mnie. Że to jakby gra, którą muszę przejść. Że wszystko jest podstawione, ustawione pode mnie. Że ludzie to tylko jakby żołnierzyki, a problemy stawiane przede mną to próby mojej siły i odwagi. Że muszę sobie z tym poradzić sama. Czy coś złego dzieje się z moją psychiką?
15-latka
Niech Bóg to ogarnie....
Widzę, że moje licealne podejście, że na studiach będę miała mnóstwo czasu na miłość, było nieco… abstrakcyjne. Wiem, że to nie ja rozdaje karty i wiem, że się dostosuję, ale… mogę chcieć, prawda? Z tym dostosowywaniem się do woli Bożej to swoja drogą też nie takie proste. Czasem w chwili szczególnej tęsknoty słyszę w swoich myślach “Czekaj” (czasem z jakimiś jeszcze delikatnymi obietnicami szczęścia), wtedy albo spływa na mnie spokój, albo przeciwnie - jakaś złość, że znów, znów tylko “Czekaj”…. Ale to nic, Bóg widzi i niech On to ogarnie: i mój spokój, i zniecierpliwienie. Wszystko. Pewnie nie pierwszy raz to ogląda i da sobie z tym radę, zresztą, że tak powiem, nie ma wyboru. Ja Mu go nie pozostawiam, modlę się, proszę, zawierzam, więc musi mi pomóc, inaczej będę bardzo zła! A złej mnie chyba Bóg nie chciałby chyba mieć na karku.
Studentka
