wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4672 | WYNIKÓW
Magda Anioł
Bracia: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie. Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła. 1 Tes 5,16-24
Dlaczego kręcą się wokół koleżanki?
Trochę mi przykro, a właściwie jestem nawet zazdrosna, że chłopcy zawsze kręcą się wokół koleżanki. Owszem, dostrzegają mnie, niby ze mną rozmawiają, ale to jest zawsze stopa czysto koleżeńska. Ona w ich obecności zachowuje się inaczej, nawet zmienia ton głosu, a mnie to denerwuje. Jednocześnie lubię ją, bo to fajna dziewczyna. Czasami jakiś chłopak interesuje się mną, a potem pojawia się ona i koniec, już jest przy niej.
Gimnazjalistka
Nie rezygnuj
Na początku roku klasa wybrała mnie na skarbnika. Niby słusznie, bo rodzice mają sklep, jestem spokojna, lubię porządek. Ale nie jestem przebojowa, nie potrafię przypominać o tym, że trzeba przynieść pieniądze, decydować o zakupach. Chcę zrezygnować z tej funkcji, ale nie wiem, jak to wyjaśnić wychowawczyni.
15-latka
Chcę i nie chcę
Najpierw ja się kimś interesuję, ale kiedy uczucie zostaje odwzajemnione, to ja chcę, żeby to się skończyło, nie chce żadnego uczucia, chłopaka (mimo że jednocześnie o nim marzę). Dlaczego tak mam, z czym to się wiąże i kiedy to się zmieni lub jak to zmienić, no i kiedy jest się naprawdę zakochanym, a kiedy to tylko zauroczenie?
Licealistka
Przed egzaminami gimnazjalnymi
W kwietniu mam końcowe egzaminy. Wiem, że nie są łatwe, ponieważ pisałam już próbne. Moi rodzice z bratem mówią, abym wydrukowała stare testy i porobiła. Tylko to ich gadanie mi nie pomaga. Mam naukę do klasówek, powtórki z wszystkich klas, lektury do przeczytania. Ostatnio sięzastanawiałam, czy oni nie mają wiary w moje możliwości?
Gimnazjalistka, kl. III
Czy jestem wścibska?
Aga tak śmiesznie przedstawiała emocje, zmieniała głos. Pan Jezus łagodnie i z wielkim szacunkiem zwracał się do kobiety, której nerwy gdzieś zniknęły. Wreszcie ktoś ją zrozumiał, docenił, nie wypominał niczego, pomógł wyjść z dołka. Dzieci śmiały się z inscenizacji, raczej z bogactwa głosów, ze złości teściowej, ale dorośli dostrzegli w tej scenie wiele mądrości dla siebie. Aga pękała z dumy. Potem podeszła do Pauliny i mocno ją przytuliła. Usłyszałam słowo „dziękuję”. A mnie Aga potarmosiła serdecznie i stwierdziła, że nigdy nie widziała tak wścibskiego psa.
