wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 3484 | WYNIKÓW
Tajemnice przyjaźni
W podstawówce i gimnazjum miałam tendencję do nazywania wszystkich moimi przyjaciółmi po pół roku, roku znajomości. Chyba wynika to z jakiejś potrzeby pewności, stałości, bezpieczeństwa i poczucia niezagrożonej pozycji wśród znajomych. Tak jak "ma się" chłopaka, tak "ma się" przyjaciółkę. Sama się oburzyłam, kiedy opowiadałam bliskiej koleżance o naszych znajomych papużkach- nierozłączkach, a ona rzuciła "No, to tak samo, jakby ktoś nazwał NAS przyjaciółkami". Zapytałam "A nimi nie jesteśmy?", na co ona "Zobaczymy za kilka lat". Bardzo mnie to wtedy zabolało, jednak po paru dniach, na spokojnie uznałam, że skoro wszystkie moje nagłe "przyjaźnie", te z nocnymi zwierzeniami i długimi godzinami wiszenia na telefonie dziwnie się rozpadały po kilku, kilkunastu miesiącach, to może faktycznie nie tędy droga i potrzeba więcej czasu. Od tej rozmowy mijają jakieś 4 lata i to naprawdę jedyna znajomość, która się z czasem nie wypaliła
Bezmyślne zachowania
Koledzy w mojej klasie to chłopcy bardzo żywi- nieustanne bójki, wygłupy, lekceważenie nauki, tylko zabawa. Jestem inny i z tego powodu mi dokuczają. Mam bardzo dobre oceny, nauczyciele mnie chwalą, przez co sytuacja jest tylko gorsza. Nie zmienię się dla nich, ale przecież w niczym im nie przeszkadza, to oni śmieją się ze mnie, wyzywają, krzyczą głośne uwagi, krytykują pracowitość. Jestem zmęczony sposobem traktowania mnie przez kolegów.
12-latek
