wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 555 | WYNIKÓW
Magda Anioł
Bracia: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie. Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła. 1 Tes 5,16-24
Dylematy wysokiej
Jestem najwyższa w klasie, co jest moim wielkim zmartwieniem. Tymczasem coraz bardziej kręci się koło mnie kolega, który, jak wszyscy, jest ode mnie niższy. Boję się, że on mnie w końcu poprosi o chodzenie. No i co ja wtedy zrobię? Jak będziemy wyglądali? W dodatku koledzy będą się z nas śmiali, a ja już teraz mam dosyć różnych komentarzy. Bardzo go lubię, podoba mi się pod każdym względem, ale obawiam się, że nie ma sensu, bym z kimś chodziła.
14-latka
A ja się nie boję
Bawiłam się z małą siostrą, coś jej czytałam, opowiadałam i już słyszę komentarz, czy to aby bezpieczne, czy to nie jest zło, jakaś tam baśń, jakieś rysunki z książeczki, bo wróżka, różdżka, czarownica itd. Mam dosyć lęku, który mama z babcią próbują w nas wlać. Boją się książek, obrazków, zabawek, nadruków. Mam wrażenie, że najchętniej zamknęłyby nas w domu i nie wypuszczały do złego świata, a w środku żadnej telewizji, komputera, a ostatnio już nawet i książek. Mam tego dosyć.
13-latka
Rodzinny obiekt drwin
W rodzinie ciągle się ze mnie śmieją. Jako dziewczynka byłam zakręcona i bardzo dziecinna, próbowałam zwracać na siebie uwagę, ale te czasy dawno minęły. Zawsze na rodzinnych spotkaniach jestem obiektem drwin. Jest mi przykro. Mama powiedziała, żebym nie wydziwiała, że sama jestem sobie winna. Czasami śmieję się sama z siebie albo odwzajemniam niemiłe komentarze. Jestem na skraju załamania. Nie lubię mojej rodziny, bo nawet nie czuję, że jestem z nimi spokrewniona, ponieważ zawsze byłam traktowana jak wyrzutek i niechciana w towarzystwie.
14 latka
Grzegorz Górny
(...) W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężów w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał”. Łk 23,44-46.50.52-53;24,1-6a
Zmień podejście
W czasie wycieczki, wychodząc z pokoju, usłyszałam wiwaty koleżanek, że wyszłam i wulgarny komentarz kolegi. Sądząc, że nie słyszę, powiedzieli, co o mnie myślą - sama parę razy w życiu zrobiłam coś podobnego. Od tamtej pory zaczęłam się wycofywać, chować, bać ludzi i rozmowy z nimi. Boję się odrzucenia. Boję się zbliżyć do kogokolwiek, śmielej się zachować, odmówić pomocy, wyrazić swoje zdanie, gdy mam inny pogląd, być szczera, zrobić cokolwiek, czego nie robią inni. Teraz jednak chcę zbliżyć się do dwóch koleżanek, ale jednocześnie boję się tego.
Gimnazjalistka
