wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 7560 | WYNIKÓW
Zwątpienie
Przez krótki czas miałam chłopaka, który zupełnie niespodziewanie zerwał. Powiedział, że nie ma innej, ale on chce jeszcze wolności i luzu. Załamałam się. Mam wrażenie, że już nikogo nie poznam, że będę zawsze sama. Mam co prawda przyjaciela, nawet chwilami zastanawiam się, czy to on nie jest moją drugą połową. Znajomi wyciągają mnie z domu, ale ja odmawiam, moja samoocena spadła poniżej dna.
Maturzystka
Powolne odsuwanie się
Nie mam już ochoty na bycie jej przyjaciółką. Ona bardzo się zmieniła w VI klasie. Nieustannie mnie krytykuje, wyśmiewa, a jednocześnie ciągle potrzebuje. Głównie do tego, bym słuchała o jej powodzeniu, którego wcale nie widać. Przestała chodzić do kościoła, śmieje się z mojej pobożności. Gdy czuje, że mam jej serdecznie dosyć, to zaraz wspomina, że jesteśmy przyjaciółkami od zerówki, że jej chyba teraz nie opuszczę.
12-latka
Obrażanie bez powodu?
Ostatnio na przerwie powiedziałam koleżance coś śmiesznego, a ona tylko wzruszyła ramieniem i nic nie powiedziała, a kiedy spytałam się jej, czy ją obraziłam, zrobiła to samo. Następnego dnia w ogóle się do mnie nie odezwała. Mam wrażenie, że się obraziła, lecz nie wiem dlaczego. Zaprzyjaźniła się z inną koleżanką z klasy. Nie wiem, co mam powiedzieć mojej najlepszej przyjaciółce, żebyśmy znowu się przyjaźniły.
14-latka
Osamotniona
Przez lata byłam klasowym pogotowiem do wszystkiego- pożyczałam zeszyty, pomagałam, pocieszałam, wysłuchiwałam. Może przez to stałam się poważna, odpowiedzialna, zmartwiona. Mam wrażenie, że mnie nikt nie chce wysłuchać, moje sprawy nikogo nie obchodzą. Ludzie mają nowych znajomych na różnych dodatkowych zajęciach, biegają tam, a ja zostałam sama. Niby mam jeszcze przyjaciółki, ale nie jestem pewna, czy to określenie do nas jeszcze pasuje.
13-latka
Pięknie jest być starszym. Nigdy nie wolno dać się uwięzić przez smutek!
Kiedyś do naszej redakcji przyszedł list. Niezadowolona nastolatka pisała, że męczy ją… babcia. „Serio? To niemożliwe!” – pomyślą pewnie niektórzy. Ja też tak pomyślałam i od razu przypomniała mi się moja kochana babcia. Kiedy przychodziła – bo nie mieszkała z nami – siadałyśmy razem z nią i z moją mamą w kuchni (mama zawsze coś tam przygotowywała), a ja słuchałam. To były wyjątkowe chwile. Jak babcia może męczyć wnuczkę?
