Jacek Kwiecień

Dlaczego...

Coraz mniej przylatuje bocianów,
i skowronek omija te strony.
Łąk nie koszą i zboża łanów,
bo drzewami zarosły zagony.

Młodzi w związki małżeńskie nie wchodzą,
spada także urodzeń krzywa.
nie ma hucznych dożynek jesienią.
Młodzież w świat za pracą wybywa.

Lśniły w słońcu stalowe lemiesze,
tłustą glebę na skiby kroiły.
W świat ruszyły młodzieży rzesze,
starzec orać już nie ma siły.

Len się zmieniał w błękitny kobierzec,
jakby pianą kartofel zakwitał.
W słońcu złotem albo też srebrem,
lśnił się zagon pszenicy lub żyta.

Starym ludziom wyblakły źrenice.
Szron przyprószył stroskane głowy.
Głosu dzieci i wnucząt nie słyszą,
opuściły rodzinne strony.

Chudy kot pustą miskę ogląda,
wypełniało ją kiedyś mleko.
Stary Azor pilnuje obejścia,
lecz jak dawniej radośnie nie szczeka.

Dla sąsiada sąsiad był kumem.
A rozmowy ich brzmiały tak swojsko.
Któż ogarnie to swoim rozumem.
Co zniszczyło moją wioskę Polsko!!!

J. K.