Boże Ciało, 19 czerwca, 2014r.

Hau, Przyjaciele!
Ten dziwny dzień właśnie się kończy. Najpierw była pobudka o świcie. Pani z Panem wstali bardzo wcześnie, obudzili dzieci i już po krótkiej chwili biegałam między sąsiadami z naszej ulicy, którzy budowali i stroili ołtarz na Boże Ciało. O rety, znowu kościół, a właściwie jego najważniejsza część, będzie tak blisko mnie. Zadowolona krążyłam z dziewczynami do ogrodów, z chłopakami po drabiny, miotły, po wodę. Wszyscy pracowali niezwykle szybko i co chwilkę zerkali na zegarki, czy zdążą. Najpierw pracowali głównie mężczyźni, ale potem kobiety i dziewczyny ustawiały każdą donicę i wazon po kilka razy. Wreszcie wszyscy poszli się przebrać, tylko Pan usiadł w pobliżu na krawężniku, więc ja przy nim. Czy mi się zdawało, czy też Pan się modlił. Bo niby spoglądał spokojnie na łąki, ale czułam, że jest zupełnie nieobecny. Uznałam, że w tej sytuacji muszę czuwać. A tu sroki skrzeczały zachwycone błyskotkami, to znowu w pobliżu przeszedł kot, no i ludzie szli do kościoła. Z uśmiechem spoglądali na ołtarz, wielu zamieniało z Panem kilka słów. Wreszcie usłyszałam, że mam iść za płot i pod żadnym pozorem nie szczekać. Hm, trudny nakaz, ale doceniłam, że Pan mnie nie zamknął w domu. Dlatego widziałam procesję. O rety, fantastyczna sprawa. Kuba w stroju ministranta, Paulina wśród marianek. No i rozśpiewany tłum ludzi. Zatrzymali się przy naszym ołtarzu i nagle zrobiło się tak cicho, że aż mnie korciło, by zwrócić na siebie uwagę. Ale wtedy ksiądz proboszcz uniósł wysoko coś tak pięknego, że aż oczy zmrużyłam. Zabrzęczały dzwonki, a ludzie padli na kolana. Przekrzywiłam tylko łeb i myślałam, że z tego wielkiego zdumienia już mi tak zostanie. Ale doszłam do siebie po pewnym czasie. Procesja odeszła. Ale wrócili po długim czasie, a po mszy okoliczni mieszkańcy zajęli się rozbieraniem ołtarza. Więc biegałam jak szalona pod kościół i z powrotem, potem pod plebanię i z powrotem. Niezwykły dzień. Następny taki będzie za rok. Cześć, Astra