wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4813 | WYNIKÓW
Jasne sygnały
Spotkaliśmy się w gimnazjum. Typ podrywacza, urokliwy, odważny, pewny siebie. Zawsze mówiłam, że mnie coś takiego denerwuje, a stałam się jedną z jego ofiar. Przez trzy lata on bardzo się zmienił. Jestem nieśmiała, bardzo dobrze się uczę, jestem katoliczką. Myślałam, że oddalając go od siebie, zapomnę. Nie rozumiał mojego zachowania, ale nie chciał pozwolić na to, by nasze kontakty zanikły. Teraz zauważyłam, że patrzy na mnie takim głębokim spojrzeniem, jakby chciał pochłonąć każde moje słowo. Traktuję go szorstko, a bardzo mi na nim zależy.
Gimnazjalistka, klasa III
Męczące marzenia
Od jakiegoś czasu bardzo zależy mi na znalezieniu swojej połówki. Zawsze podchodziłam do tematu miłości spokojnie, myśląc "kiedyś mnie to spotka, jeszcze mam czas". Ale zaczynam liceum, wkoło sporo zakochanych par. Chyba im trochę zazdroszczę. Chciałabym wiedzieć, jak to jest być naprawdę zakochanym, zbudować coś trwałego. Teraz wystarczyło, że skończyłam gimnazjum, a już kontakty się urwały. Chciałabym być mieć z kimś dobre relacje, jak z przyjaciółką, ale żeby ten ktoś także mnie potrzebował. Co mogę zrobić, żeby ciągle nie myśleć o pragnieniu znalezienia miłości?
Szesnastolatka
Szybkie wyjaśnienia
Miałam przyjaciółkę, która mną manipulowała, niszczyła, szydziła, obgadywała, sporo złego zrobiła. Odsunęłam się, jesteśmy już w różnych szkołach. Niestety, sporo o mnie wie, o sprawach rodzinnych. Nasze mamy się znają i przypadkowo spotkałam się z mamą dawnej przyjaciółki. Miałam pokusę, by jej powiedzieć, jak traktowała mnie jej córka, bo zapytała, czemu nie utrzymujemy takiego kontaktu jak dawniej. Powiedziałam jednak, że obie jesteśmy zajęte, coraz starsze. Czasami obawiam się, by ona nie wykorzystała wiedzy na mój temat, by znowu nie próbowała kierować moim życiem.
Licealistka
Rodzinny obiekt drwin
W rodzinie ciągle się ze mnie śmieją. Jako dziewczynka byłam zakręcona i bardzo dziecinna, próbowałam zwracać na siebie uwagę, ale te czasy dawno minęły. Zawsze na rodzinnych spotkaniach jestem obiektem drwin. Jest mi przykro. Mama powiedziała, żebym nie wydziwiała, że sama jestem sobie winna. Czasami śmieję się sama z siebie albo odwzajemniam niemiłe komentarze. Jestem na skraju załamania. Nie lubię mojej rodziny, bo nawet nie czuję, że jestem z nimi spokrewniona, ponieważ zawsze byłam traktowana jak wyrzutek i niechciana w towarzystwie.
14 latka
Uczeń jak strateg
Przez weekend nadrabiałam seriale, spałam kilkanaście godzin, sprzątałam, chodziłam na spacery z psem, spotkałam się ze znajomymi. Totalnie zapomniałam o nauce. Myślałam, że uda mi się to wszystko szybko ogarnąć. Rzeczywistość jest straszna. Siedzę teraz i nie wiem, za co się złapać. Mam na jutro zrobić 50 zadań z matematyki, a mam dopiero 20 i muszę zgłosić nieprzygotowanie. Dodatkowo jutro sprawdzian z polskiego i kartkówka z fizyki, muszę także przypomnieć sobie chemię. Jestem przerażona, załamana, że dałam się znowu wybić z rytmu.
Licealistka
Niech Jezus będzie waszym Przyjacielem
To było kilka miesięcy po tym, jak kard. Józef Ratzinger został papieżem. Wieczorem 15 października 2005 r. na placu św. Piotra w Rzymie zebrało się prawie sto tysięcy włoskich dzieci, które niedawno przyjęły I Komunię św. Spotkanie było niezwykłe. Ojciec Święty Benedykt XVI przez godzinę odpowiadał na ich pytania. Niektóre rozsiadły się całkiem blisko niego i z wielką uwagą, w ciszy słuchały, co papież im mówił. Z pytań dzieci zadanych Benedyktowi XVI wybraliśmy cztery. Przeczytajcie je uważnie. Odpowiedzi Ojca Świętego z pewnością warto pamiętać. To przyda się na całe życie.
