wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1002 | WYNIKÓW
Męki dorastania
Ciągle mam "doła", chodzę smutna, nic nie jest w stanie mnie uszczęśliwić. Właściwie powinnam być szczęśliwa, bo "ziściła się" większość moich marzeń. Ale ja sama z sobą nie mogę wytrzymać. Codziennie płaczę, czasem zupełnie bez powodu. Ostatnio złapałam się na tym, że jestem wredna dla osób które kocham. Mam już dość swojego zachowania. W szkole, pomimo tego, że zawsze byłam wzorowa, opuszczam się, moje oceny już mnie nie satysfakcjonują. Widzę, że moje zachowanie nie podoba się nauczycielom i choć chcę je jakoś zmienić, to niezbyt mi się udaje. W domu właściwie ciągle się uczę. Siedzę zazwyczaj do północy, czasem później, potem słucham muzyki i płaczę. Ostatnio nawet w Kościele. Przypomniała mi się zmarła babcia i nie mogłam
powstrzymać łez. Ostatnio często przypominają mi się bliscy zmarli.. Tak bardzo mi ich brakuje.
13-latka
Poważna sprawa
Zaprzyjaźniłam się z kolegą z klasy. Dość dużo razem rozmawiamy w realu jak i w Internecie. Pomagamy sobie, doradzamy itp. Wydawało mi się, że jest z nim wszystko okej, ale koleżanka zauważyła blizny po cięciu. Dzisiaj świeże rany, twierdził, że kot go podrapał. Do tego dzisiaj chodził jakiś przygnębiony. Nie chcemy tego zgłaszać do naszej wychowawczyni zanim nie spróbujemy z nim porozmawiać.
Gimnazjalistki, kl. I
Tak trzymaj...
Zbieram pocztówki, znaczki, maskotki, lubię grać w puzzle online, układać krzyżówki i sudoku, a wszyscy się śmieją, że to infantylne i lepsze są gry rozwalanki. Zbieram jeszcze autografy i karty z piłkarzami, czytam wszystko o skokach narciarskich, o olimpiadzie, uczę się migania i brajla sama z siebie - kocham to i to robię.
Inna
Przymus imprezowania
Zaczynając liceum usiłowałam być powszechnie lubiana, nawiązywać milion znajomości i początkowo cieszyłam się, że mi się to udawało- ale po krótkim czasie zaczęło mnie męczyć wymyślanie, co powiedzieć, co zrobić i jak się zachować; zmuszałam się do spotkań, na które wcale nie miałam ochoty, podpatrywałam aprobowane przez koleżanki zachowania innych koleżanek i nieudolnie je naśladowałam. To było tak, jakby ktoś podłożył mi dubbing, i to wyjątkowo luźno traktujący mój oryginalny głos i słowa. Czułam się sztucznie. Dopiero w klasie maturalnej, swoją drogą trudnym dla mnie okresie przez stres, odważyłam się po prostu nie mówić, jeśli nie miałam na to ochoty.
Ludzie z klasy imprezowali, spotykali się- a ja spędzałam czas m inaczej.
Studentka
