wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1624 | WYNIKÓW
Było, minęło...
W czasie wymiany poznałam sympatycznego kolegę, zachwyconego pobytem w Polsce. Napisał do mnie i zaczęliśmy prawie codzienną wymianę listów. Bardzo mnie to podbudowało, zauroczyłam się. A on nawet pisał, abym do niego przyjechała, bo wtedy by się tak nie nudził. Ale po pewnym czasie zauważyłam, że jego listy są coraz krótsze, nie mamy o czym pisać. Chyba nie powinnam od razu odpisywać, ale tak czekam na każdy jego list, pierwszy raz coś takiego przeżyłam.
Licealistka
Jasne postawienie sprawy
Poznałam chłopaka i zaczęliśmy ze sobą pisać. Jesteśmy sobą zachwyceni. Oboje wierzący, on twierdzi, że to Bóg poznał nas ze sobą. Wydawałoby się- idealna para. Wychwala mnie, piszemy ze sobą godzinami. Przestałam się spotykać ze znajomymi, siedzę w domu i piszemy. Ale chociaż gadamy o wszystkim, chociaż się spotkaliśmy kilka razy, to żadne wyznanie z jego strony nie padło i już prawie wcale się nie spotykamy. Trochę mnie to niepokoi. Bo on nie chce, bym gdzieś wychodziła, bym się spotykała z koleżankami. Prawi mi komplementy, ale z drugiej strony na pytania często nie odpowiada. Mam chwile, że chcę to urwać
16-latka
Jak się wycofać?
Kolega zaczął do mnie pisać na fb. Nawet nie poczułam, że to były tak długie rozmowy. Gdy zaczął mi prawić komplementy, to odczytałam te sygnały i ucinałam rozmowy. Na szczęście w szkole nie pokazuje niczego. Jak mu powiedzieć, że nie chcę słyszeć żadnych komplementów? Jest dobrym kolegą. Tylko kolegą. Popełniłam błąd, bo dałam temu chłopakowi nadzieję. Nie sądziłam, że mogę mu się spodobać.
Licealistka
Zastanów się.
Mam kolegę, z którym się dogadywaliśmy. Mieszka kilkadziesiąt kilometrów ode mnie. Lecz nagle zaczęło się rodzić uczucie. Pewnego dnia napisał mi, że nie może już ze mną pisać, że koniec całkowity naszej znajomości, ponieważ ja wierze w "coś czego nie ma". Brakuje mi go. Nie wiem, czy mam coś zrobić czy mam napisać.
Gimnazjalistka
Uśmiech ducha
Ja wierzę w duchy. Z niektórymi nawet mam bliższy kontakt. I wcale nie bawię się w jakieś ich wywoływanie. Nie wierzycie? A ja po prostu sobie z duchami... rozmawiam. Najczęściej i najchętniej rozmawiam z duchem mojej mamy. Nie myślałam o niej nigdy jak o kimś, kogo ciało jest w ziemi. Wierzę, że moja mama żyje. Nie ma jej obok mnie, tak, żebym mogła jej dotknąć, przytulić się do niej, zobaczyć ją – to prawda. Ale jak powiedziała mi po jej śmierci moja przyjaciółka: „Mama teraz może zrobić dla ciebie więcej, niż wtedy, gdy żyła”. I tak rzeczywiście jest.
Poszerzyć krąg przyjaciół
Od dawna przyjaźniłyśmy się we trzy. Ale jakoś ostatnio moje przyjaciółki jakby się ode mnie odsuwały. Dowiaduję się po fakcie, że gdzieś razem wyszły, gdzieś się umówiły, potem mają swoje sprawy. Wobec tego zbliżyłam się z inną dziewczyną, spoza naszej trójki. A co z nimi? Czy je straciłam, czy poszerzyłam nasz krąg?
12-latka
