wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2618 | WYNIKÓW
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Czas to zakończyć
Od sierpnia mam dziewczynę. Przez pierwsze dwa miesiące było super. Idealny związek. Jednak okazało się, że mnie okłamywała i przez ten czas miała jeszcze jednego chłopaka, ale wybrała mnie. Kocham ją, więc jej wybaczyłem i znów wszystko było w porządku. Jednak od czterech miesięcy jest coraz gorzej. Ona nie ma czasu na spotkanie ze mną, bo cały czas spotyka się z przyjaciółkami i kolegami i w szkole jest tak samo. Pisze, że wszystko jest w porządku, ale nie jest, a ona cały czas przytula się z koleżkami. Ostatnio nawet nie piszemy ze sobą. Nie wiem co robić. Czy ma sens dalej ciągnąć ten związek? Rozmowy nie pomagają, a ja ją nadal kocham. 14latek
Najnowsze w serwisie
- Siostra Faustyna – zakochana po uszy
- Podwórkowe Koła Różańcowe Dzieci
- Co znaczą słowa: "biada"?
- Nieść Chrystusa innym
- Wspomnienie aniołów stróżów
- Chcą być blisko Jezusa
- Moim powołaniem jest miłość
- Zemsta jest czymś, co nie podoba się Panu Bogu
- Bóg widzi wszystkie twoje dobre uczynki
- Październikowy numer "Małego Gościa"
