wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 16533 | WYNIKÓW
Zaplątanie
Niedawno się przeprowadziłam i napisał do mnie taki chłopak z nowego osiedla. Ani się z nim nie przyjaźnię, ani nic, nawet mi się nie podoba. Natomiast bardzo spodobał mi się inny chłopak z nowego osiedla, przyjaciel tamtego. Widujemy się często w trójkę, ale częściej rozmawiam z tym chłopakiem, który do mnie napisał, niż z tym, który mi się podoba. Pisałam do niego kilka razy i dobrze nam się pisało. Ale On niestety nie pisze. Boję się, że on myśli, że ja spotykam się z tym jego przyjacielem, i dlatego nie pisze. Na razie dałam sobie spokój, bo nie chce być nachalna i czekam, aż sam napisze
Zaborcza przyjaciółka
Mam przyjaciółkę, z którą znamy się od bardzo dawna, chodzimy razem do liceum, siedzimy razem w ławce. Od pewnego czasu (a może od zawsze?) jej zachowanie w obecności chłopaków zaczyna mnie przytłaczać. Ona zawsze jest tą "przebojową", zaczepia ich, rozmawia, jest prostolinijna. Męczy mnie to, bo wtedy ja zawsze czuję się stłumiona, taka na drugim planie. Jestem osobą dość otwartą - ale w jej obecności coś mnie zamyka w sobie. Ona flirtuje z połową chłopaków i mówi, że mogłaby być z którymkolwiek z nich jeśli tylko się uda. Gdy jesteśmy we dwie, wszystko jest super. Ona odcina mnie od chłopaków, bo traktuje ich jako potencjalnych partnerów na przyszłość
Licealistka
Brak odwagi
Zakochałam się. On chyba też mnie lubi. Moje koleżanki go nie lubią i do tego plotkują, boję cię być wyśmiana. Chodziły głosy, że on też jest zakochany we mnie. Chciałam, żeby zagadał, chciałam mu dać znak. Widziałam, jak nieśmiało próbuje coś powiedzieć. Ja też, ale gdy go widzę zaczynam się jąkać. Tak nie zachowuję się przy normalnych kolegach. On chyba daje sobie powoli spokój – myśli, że go nie lubię. Poza tym jego kolega ma teraz dziewczynę. On chodzi z tym swoim kolegą wszędzie, więc zadaje się z przyjaciółkami dziewczyny kumpla. To bardzo ładne dziewczyny. Zwłaszcza z jedną gada bardzo często. Chyba jestem zazdrosna. A najgorsze jest to, że koleżanki się domyślają. Co ja mam robić?
Szóstoklasistka.
Pokonać lenistwo
W naszej klasie większość osób lekceważy naukę, żyją, aby jakoś bez problemów minął dzień, ważniejsze są wieczorne imprezy. Ja spędzam czas głównie przy komputerze, no i chyba się pogubiłam, zazdroszcząc innym bogatego życia towarzyskiego. Wszyscy mówią lub piszą, że się nie uczą, ale oceny ich wcale nie są takie złe, zaś moje tragiczne, szykuje się chyba zagrożenie. Bywa, że sama jestem zmęczona swoim lenistwem, ale tak mi weszło w krew, że nie potrafię się zmobilizować. Rodzice się złoszczą, że nie dostanę się na żadne studia, nie zdam matury. A ja nie potrafię siebie zmienić. Kiedyś byłam bardzo dobrą uczennicą, uważano mnie za zdolną…
Licealistka
Tylko szczerość
Wierzyłam, że można mieć chłopaka za granicą. Jeszcze ani razu się nie pokłóciliśmy, ale w zasadzie nawet nie było ku temu okazji. Czuję, że nie mamy za wiele tematów do normalnych rozmów. Gdy przyjeżdża, oglądamy filmy. Czuję się jak potwór, bo dostałam drogie prezenty, kwiaty przez pocztę kwiatową. Odległość już mnie dobija. Ciężko mi z tym, że nie mogę z nim normalnie porozmawiać, przytulić się i nawzajem wspierać się będąc przy sobie. Nie czuję już tego co kiedyś. Wiadomo, że w dzisiejszych czasach komunikacja na odległość jest ułatwiona, ale nawet nie piszemy zbyt często. Przyjedzie za kilka miesięcy, a ja to muszę wyjaśnić, napiszę więc list. Ale jak?
16-latka
Bez zobowiązań
Przez cały rok on pokazywał, jak mnie lubi, jak się podobam, było wiele takich sygnałów. Ale uczucia nie wyznał, nie jesteś parą, a teraz wakacje i ja tęsknię. Boję się, że jak mu powiem o tym, co czuję, to go stracę. Chciałabym czegoś więcej, ale jeśli on nie będzie w stanie mi tego dać? Przyjaciółki mówią, żeby powiedzieć, nie czekać, ale ja się boję, że kocham bez wzajemności. Chłopak jest na prawdę cudowny. Potrafi mnie zrozumieć, wie kiedy jestem zdenerwowana, nie pytając mnie o to. Wie jak sprawić, bym się uśmiechnęła. Chcę, by mnie przytulał, tak jak to robił w szkole i bardzo za nim tęsknię.
Licealistka
my
Jedyne wyjście
Odkąd pamiętam, moi rodzice nie żyli ze sobą w zgodzie. Ja ciągle się bałam, że za chwilę będzie awantura. Wylądowałam w szpitalu, w którym poczułam się wreszcie bezpiecznie. MNie chciałam wracać do domu, w którym panowała przemoc fizyczna i psychiczna. Nabawiłam się nerwicy natręctw. Myślałam, że jeśli zrobię coś po kilka razy, to rodzice nie będą się kłócić. Mam wrażenie, że Bóg jest przeciwko mnie, że chciał mnie na to skazać w imię zasady, iż "rozwody są złe". Czy to był grzech, jeśli chodziło o moje i mamy dobro?
Pytałam księdza. Odpowiedział, że są takie sytuacje, gdy trzeba odejść, i że jeżeli ma się na względzie drugą osobę, wtedy jest to ofiara i nie grzech.
Skołowana
