Pożegnanie gimnazjum

Ja już widzę siebie w następny piątek - pójdę do kościoła i domu kultury z rodzicami, bo tam 3 klasy mają akademię a uczniowie ze średnią powyżej 5,0 idą z rodzicami. I wielkie grochy będą lecieć po buzi, z rozpaczy, że tak cudowną wychowawczynię trzeba pożegnać, że następni uczniowie i następna klasa będzie mogła z nią przez trzy lata żyć i obcować, a my pójdziemy w daleki świat i zostanę tylko
wspomnienia po kochanej pani i lekcjach jeżyka angielskiego z nią. Niektórzy poświęcenia i dobroci tej kobiety nie potrafią uszanować...
A ta szkoła i te trzy lata w tym gimnazjum to najlepszy czas naszego życia. Takiej atmosfery to chyba nigdzie już nie będzie. Aż się poryczałam jak to pisałam. I aż boję się pomyśleć, co będzie w zakończenie roku.
Idę się uczyć, bo jutro jeszcze mnie czeka maglowanie z dwóch przedmiotów.


Odchodzę z tej szkoły mimo wszystko trochę niespełniona. Bo jak sobie pomyślę, ile jeszcze mogłam zrobić, to mi szkoda, że już przy tych nauczycielach tego nie
osiągnę. W szkole jest około 600 uczniów. I tylko my chodziłyśmy na kółko rękodzielnicze. Nauczycielka
nas uwielbia i rozpacza, że pewnie już kółka nie będzie, bo tylko my chodziłyśmy z całej szkoły. Pokój nauczycielski wrzał każdego dnia, gdy pani wchodziła z nowymi kwiatami i innymi pracami. Byłyśmy oblegane przez nauczycieli. Mamy swoje numery tel, GG jesteśmy w stałym kontakcie, ale będzie mi tych nauczycieli brakować. Nie wszystkich, ale większości bardzo mocno. A pani od techniki i nasza
wychowawczyni to złote nauczycielki. Jednej powiedziałam, ze będę do niej przychodzić po nowe pomysły i z nowymi pomysłami, że będziemy się wymieniać. Naszej pani pedagog też mi będzie brakować. Każda przerwa spędzona u niej, spacery po lekcjach. Tak się z nią zżyłam, że nie wiem jak ją opuszczę.
I znów mi lecą łzy i już nie będę ich tu wychwalać, bo mogłabym tak bez końca i jest jeszcze kilka przecudnych nauczycieli ale podaruje sobie, bo się znów zaryczę.



Więcej listów:

zadaj pytanie...