Refleksje przed 18-tką

Mój wymarzony chłopak w pierwszej naszej rozmowie na gadu powiedział do mnie "Ty byś przecież nie chciała, żebyśmy byli ze sobą". Zabolało mnie to jak, ale nie mogłam wtedy zaprzeczyć, miałam ledwo 14 lat! To, że nie chciałam z nim chodzić absolutnie nie znaczyło, że ja go nie kocham. No jak można było zacząć chodzenie przez internet i pewnie przez internet ze sobą być? Chciałam dać szansę jemu, w drugiej kolejności sobie, myśmy potrzebowali się poznać. A tymczasem wszystko się opierało na dostępności na GG. Po co miałam z nim chodzić tak szybko i bezsensownie?
A czy mi to coś dało? No na pewno trochę, zaczęłam patrzeć na wszystko inaczej. Przestałam tylko i wyłącznie CHCIEĆ. Na pewno stałam się ostrożniejsza. Na dzień dzisiejszy nie mogłabym być z nikim.
cenię sobie to, że jestem wolna i chociaż brakuje tego kogoś niesamowicie, to życie wywróciłoby mi się do góry nogami przez tego kogoś. Mnie się wydaje, że dziewczyna w moim wieku na miarę swoich możliwości musi się usamodzielnić. Prawo jazdy, jakaś drobna praca, chociaż ja to jestem pół na pół jak instytucja charytatywna w dziennikach regionalnych. Tylko siedzę i klecę artykuły, ale uczę się dzięki temu. Mam swoje przyzwoite dochody ze sprzedaży kwiatków, bo o dziwo ludzie to kupują i ciągle jest zapotrzebowanie, no i są takie ręcznie robione rzeczy w cenie. I wolontariat w hospicjum to jak moje drugie życie....A miłość? Przyjdzie, gdy będzie na nią najbardziej odpowiedni czas, a nie wtedy, gdy ja tego żądam.
Licealistka



Więcej listów:

zadaj pytanie...