Mały Wielki Jakub - św. Jakub Młodszy

Jakubów było więc dwóch. To, że o jednym mówi się „starszy”, a o drugim „młodszy”, nie znaczy, że była między nimi wielka różnica wieku. Chodzi tu o kolejność przystępowania do Pana Jezusa. Jakub „młodszy” dołączył do Jezusa później niż inni Apostołowie. I dlatego nazywany jest młodszym. Pochodził z Nazaretu. Jego braćmi byli Juda Tadeusz i Szymon, również apostołowie. Ich matka, Maria, prawdopodobnie była bratową św. Józefa, męża Maryi Panny. Jakub należał więc do krewnych Pana Jezusa. Jego imię pochodzi z języka hebrajskiego. Oznacza: „niech Bóg strzeże”.

Jakub przewodził Kościołowi w Jerozolimie. Objął ten urząd w roku 44, po śmierci Jakuba Starszego, który był biskupem jerozolimskiego Kościoła. Ze zdaniem Jakuba Młodszego liczyli się św. Piotr i św. Paweł. Jakub cieszył się wielkim szacunkiem. Dla wielu ludzi był autorytetem. Szanowali go wyznawcy Chrystusa i Żydzi. Imponowały jego powaga i uporządkowane życie. Jakub, nawet jako chrześcijanin, pozostawał wierny żydowskiemu prawu. Tego samego oczekiwał od Żydów nawróconych na chrześcijaństwo. Choć jednak wymagał przestrzegania prawa od Żydów, był przeciwny narzucaniu go poganom. A tego oczekiwali niektórzy nawróceni faryzeusze. „Sądzę, że nie należy nakładać ciężarów na pogan, nawracających się do Boga” (Dz 15,19) – mówił Jakub na Soborze Jerozolimskim w 49 r.

Do Żydów nawróconych na chrześcijaństwo apostoł napisał list ze wskazówkami, jak powinno się żyć. Zachęcał, aby wierni byli odważni wobec pokus. Trzeba im zawsze stawić czoła. Jakub zwraca też uwagę, że wiara bez uczynków jest martwa. Poucza, że nie ma „równych i równiejszych”, że nie powinno wyróżniać się bogatych, a gardzić ubogimi. Wszyscy są równi wobec Pana Boga. Jakub zwraca też wielką uwagę na język, jakim ludzie do siebie mówią. Język jest pełen „zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże(....) Tak nie może być!” (Jk 3, 5-12) – pisał Apostoł.

Jakub Młodszy zginął śmiercią męczeńską około roku 62. Wspomina o tym historyk żydowski Józef Flawiusz. Oskarżono go o naruszenie prawa i skazano na ukamienowanie. Biskup Euzebiusz podaje natomiast, że Jakuba strącono z wieży świątyni żydowskiej w Jerozolimie. Relikwie Apostoła, odnalezione w cudowny sposób, są obecnie przechowywane w Rzymie, w bazylice śś. Filipa i Jakuba.

Według tradycji podczas wykonywania wyroku pewien folusznik (czyli rzemieślnik zajmujący się ubijaniem tkanin podczas ich produkcji) doskoczył do apostoła i uderzył go pałką w głowę. W ten sposób go dobił.