DZIELNA PAULINA
Paulina Jaricot, urodziła się w Lyonie 22 lipca 1799 roku w rodzinie bogatych przemysłowców. Już w wieku 17 lat zdecydowała się żyć tylko dla Pana Boga.
Złożyła prywatnie ślub czystości i przyjęła prosty sposób życia i ubierania się lyońskich robotnic.
Dzięki bratu Fileasowi, który w Seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu przygotowywał się do pracy misyjnej w Chinach, otrzymywała informacje dotyczące misji i przejęta dramatycznymi wiadomościami szukała sposobu rozbudzenia wśród katolików entuzjazmu dla ich wspomagania.
Sposób znalazła w 1819 roku - to tworzenie grup złożonych z 10 osób, z których każda będzie starała się zachęcić do wspomagania misji inne 10 osób; z kolei dziesiątki organizowane są w setki, a następnie w tysiące. Każdy członek ma obowiązek codziennej modlitwy i niewielkiej cotygodniowej ofiary. Na każdym szczeblu grupami kierują odpowiedni przewodnicy.
Pierwszymi członkiniami były robotnice, a pierwsze zelatorki zostały wybrane spośród robotnic ze Stowarzyszenia Wynagrodzicielek Najświętszego Serca Pana Jezusa.
3 maja 1822 roku grupa świeckich, która zgromadziła się w celu przedyskutowania nowych form współpracy misyjnej, przyjęła dla tworzenia stowarzyszenia system Pauliny. Na tym spotkaniu jego przewodniczący, Benedykt Coste, powiedział: "Jesteśmy katolikami, w konsekwencji nie powinniśmy pomagać takiej czy innej misji, ale wszystkim misjom świata: UBIQUE PER ORBEM".
Grupa przekształciła się w radę utworzonego Dzieła. A Paulina? W tym czasie stała na czele setki członkiń. Wahała się, czy pozostawić dzieło w innych rękach, ale gdy dostrzegła, że nowe kierownictwo może przyczynić się do uniwersalności Dzieła, sama pozostała na uboczu.
Swoje zdolności organizacyjne wykorzystała w realizacji innych projektów misyjnej współpracy. "Moim powołaniem - pisała - nie jest przywiązanie się do jakiegoś dzieła w taki sposób, aby zapomnieć o wszystkim innym (...). Chcę pozostać wolną, aby pracować tam, gdzie potrzeby są jeszcze większe". Najbardziej znanym i rozpowszechnionym w całym świecie jej dziełem jest Żywy Różaniec, który zainicjowała w 1826 r. Zaangażowała się również w problemy społeczne ówczesnej klasy robotniczej Francji. Jednak dzieło, w które zainwestowała cały swój majątek, upadło na skutek oszustwa osób nieuczciwych. Sytuacja ta stała się dla niej źródłem niezliczonych cierpień i upokorzeń przez wiele lat, aż do śmierci. W 1862 roku Paulina umiera w ubóstwie i opuszczeniu.
Zainicjowane przez nią Dzieło Rozkrzewiania Wiary papieże polecali biskupom, kapłanom i wiernym. W stulecie powstania Dzieła, 3 maja 1922 r., Pius XI Motu Proprio Romanorum Pontificum uczynił je "papieskim" i polecił wprowadzić w całym Kościele powszechnym.
Papież Jan XXIII podpisał w 1963 roku dekret stwierdzający heroiczność cnót Sługi Bożej Pauliny Jaricot. Kościół zmierza więc do ogłoszenia jej błogosławioną.Wierni jej rodzinnego Lyonu i członkowie PDRW w całym świecie, wdzięczni za jej charyzmat, trwają w modlitwie o cud, który jest warunkiem beatyfikacji.
(www.missio.org)
