Mój pies

Jej brązowa sierść miała białe ciapki, spoglądały na mnie piwne oczy, a nochal był czarny. Bardzo ją kochałem! Bawiliśmy się jej ulubioną kolorową piłeczką. Rzucałem ją daleko, a Afrodyta za nią biegała tak chętnie. Przeciągalismy linę i zawsze ja wygrywałem. Karmiłem ją suchą karmą trzy razy dziennie i dbałem o wodę, której nigdy nie dopijała. Wychodziłem z nią na spacery do pobliskiego parku....
Chciałbym, żeby dalej ze mną była. Lecz urodziło się mi dwóch braci- Jan i Paweł. Mama uznała, że pies przy malutkich dzieciach jest niebezpieczny. Oddała go swojej koleżance. Afrodycie jest tam dobrze, teraz opiekuje się nią Karol, chłopak rok starszy ode mnie. Czasami przyjeżdżają do nas w odwiedziny. Wtedy bawię się z nią jej ulubioną piłeczką, idziemy znowu na spacer do parku. Gdy odchodzi, jest mi zawsze smutno.