Nasza chluba

W  odmawianym co niedziela Credo – tzw. Symbolu Nicejsko-Konstantynopolitańskim – wypowiadamy słowa: „Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół”. Te cztery przymiotniki (jeden, święty, powszechny i apostolski) określają naturę Kościoła. Mieszczą się w tej formule zarówno katolicy obrządku rzymskiego, czyli my, jak i greckiego, rytu mozarabskiego i ambrozjańskiego oraz wielu innych. Odmienna liturgia, inny układ kalendarza, różne tradycje i zwyczaje nie niszczą jedności Kościoła. Pokazują raczej jego piękno. Bo jednoczą nas ten sam Chrystus i – by użyć fragmentu chrzcielnej formuły wyznania wiary – „wiara Kościoła, której wyznawanie jest naszą chlubą”. Panowie Ministranci! Przed nami długo wyczekiwane wakacje. Przemierzając Polskę wzdłuż i wszerz, będąc tu i tam, z pewnością natraficie na niejedną świątynię, w której liturgia nie będzie sprawowana w rycie rzymskim. Zachęcam Was, by do takiego kościoła zajrzeć, a nawet – jeśli będziecie mieli ku temu okazję – uczestniczyć w sprawowanej tam liturgii. Zresztą podczas wakacyjnych wojaży w ogóle przyjrzyjcie się napotykanym kościołom. Zainteresujecie się, jaki jest w nich wystrój, gdzie znajduje się ołtarz, jak zbudowane jest prezbiterium, jak rozmieszczono organy, z jakiego wieku pochodzi budowla itd. Gwarantuję, że nie znajdziecie dwóch identycznych kościołów. Każdy jest inny. Każdy jest ważny. W każdym mieszka ten sam Bóg. Uczestnicząc w liturgii czy posługując przy ołtarzu – do czego niezmiennie Was zachęcam – wsłuchujcie się uważnie w melodie pieśni kościelnych, w ich treść, zastanówcie się, jak wykonuje się części stałe. Poza tym zajrzyjcie do kościoła o poranku. Posłuchajcie, jakie modlitwy odmawiają parafianie przed pierwszą Mszą – czy jest to Różaniec, Koronka do Miłosierdzia Bożego czy jakaś litania. Ba, pomódlcie się razem z nimi. Zapytajcie, do jakich świętych mają szczególne nabożeństwo. Dlaczego Was do tego tak zachęcam? Bo jeśli będziecie uważni i czujni, to przekonacie się, że również w obrządku rzymskokatolickim różnic, nie tylko liturgicznych, pomiędzy naszymi świątyniami jest całe mnóstwo. Każdy Kościół lokalny – każda diecezja – przechowuje swoje bogate tradycje. Czas się o tym przekonać. Wierzę, że przemierzając wakacyjne szlaki, zachwycicie się pięknem i różnorodnością Kościoła. Tym razem „w wersji rzymskokatolickiej”. Trochę w myśl zasady: cudze chwalicie, swego nie znacie. Powodzenia, Panowie Ministranci!