Kto dostrzega dobro?

Piątek, 6 kwietnia, 2018r.

Hau, Przyjaciele!

Już po szkole, już po angielskim, więc czas na spacer. Szaleję wśród kiełkującej nieśmiało trawy, zachęcam Paulinę, kuzynkę Darię i Jadzię do biegania, do zabawy, ale one intensywnie myślą, szukają przykładów, bo na jutrzejszym zebraniu będą omawiać jakieś bardzo mądre zdanie. Chodzi o to, że dobro poznaje ten, kto po prostu jest dobry dla innych, dla siebie też. Kto rozsiewa dobro, ten je też zbiera, bo on je widzi. Bywają podobno osoby, które są wręcz niewidome w tej kwestii. Przysiadłam zziajana i pomyślałam, czy wśród nas, psów, jest podobnie. Chyba tak. Bo tak kocham moją rodzinę, że widzę w nich głównie dobro. Ich wady wydają mi się miniaturowe, zatrzymuję się przy ich zaletach, bo i ja dla nich jestem dobra. A dzięki temu, stałam się też dobra dla innych ludzi, uważam, że są przyjaźni. Merdam ogonem na widok dzieci, a dzieci mnie lubią, zatrzymują się, chcą głaskać, co bardzo lubię. W ten sposób dobro tylko się zwiększa. Wszyscy wiedzą, że moim problemem są obce koty. Gdy je wyczuję, zapominam o dobroci, głuchnę i ślepnę na argumenty i mam ochotę tylko gonić, straszyć, a w zamian spotykam się z syczeniem, prychaniem, drapaniem. Spirala zła się nakręca. Siedziałam na polnej ścieżce i intensywnie myślałam, a tu dziewczyny już wspinały się na Żołędziową Górkę. Nie poczekały na mnie, ze śmiechem biegły w dół, więc rzuciłam się z radosnym szczekaniem. Wreszcie koniec filozofowania, wreszcie zabawy. Cześć. Astra