Odpowiedzialność

Czwartek, 1 marca, 2018

Hau, Przyjaciele!

-„Tak się modliłam przed tą klasówką, tak się modliłam i co?”- Julia otoczona koleżankami wlokła się alejkami w kierunku apteki. Od 10 minut wylewa żale na cały świat, bo dostała jedynkę, a teraz czeka ją niemiła rozmowa z mamą, która pracuje od niedawna w pobliskiej aptece i coraz bardziej kontroluje córkę, co młodej absolutnie nie pasuje. Czułam, że koleżanki widzą ten problem zupełnie inaczej. Jadzia kopała bezmyślnie jakiś kamyk, który wreszcie na mostku wpadł do Ostropki. Dziewczyny oparły się o balustradę i wpatrywały się w płynącą leniwie rzeczkę. „Nie znoszę tej baby, jest wredna i niesprawiedliwa. Liczy się tylko jej przedmiot. Nigdy w życiu te wiadomości mi się nie przydadzą”- Jula kopnęła gałązkę, która natychmiast popłynęła głównym nurtem. Wreszcie rozeźlona Paulina chwyciła koleżankę za rękaw kurtki. „Ja też się modliłam przed tą klasówką. I poszło mi świetnie, bo nie tylko oddałam sprawę Bogu, ale zrobiłam też to, co do mnie należało, czyli uczyłam się. Wcale mi się nie chciało, bo nie jestem zainteresowana fizyką, ze mnie 100% humanistka. Jednak odpowiedzialność za swoje życie wymaga od nas pracy. Miałam ochotę pójść z tobą do sklepów, bo tak chytrze zapraszałaś. Jednak podczas nauki zauważyłam, ile mam braków i ślęczałam nad książką i zeszytem o wiele dłużej niż chciałam. Odebrałam kilka twoich SMSów, w których relacjonowałaś, jak się dobrze bawisz. Idź, przyznaj się szybko mamie do tej jedynki, powiedz do kiedy ją poprawisz i wracaj do domu, do nauki. Juto sprawdzian z historii.” Julia miała coraz bardziej zniesmaczony wyraz twarzy. Mową ciała pokazywała, że koleżanka bardzo przynudza. Ale wtedy Jadzia dodała kolejną mądrość, że Bóg nie odpowiada na prośby, jeśli ludzie nie zachowują się odpowiedzialnie. Ten przysłowiowy gwóźdź chyba dobił Julkę, która machnęła ręką i szybkim krokiem ruszyła w stronę apteki. „Mogę się z tobą pouczyć”- zawołała Paulina. Byle nie teraz, bo mam ochotę na spacer. Cześć. Astra