Żywe jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny. Hbr 4,12

W skrzeszenie Łazarza to jeden z najbardziej niesamowitych cudów opisanych w Ewangelii. Łazarz od czterech dni leży w grobie. Nie ma więc żadnych wątpliwości, że jest martwy. Przychodzi Jezus, każe odsunąć kamień i bez żadnych specjalnych gestów czy zabiegów na oczach wszystkich wywołuje martwego Łazarza z grobu. Wyobrażam sobie, co czuli ludzie, czekając, czy Łazarz wyjdzie z grobu, czy nie. Jak można wskrzesić kogoś, kto cztery dni leży w grobie? Jak można w ogóle oczekiwać, że martwy człowiek nie tylko usłyszy słowa, ale jeszcze wyjdzie z grobu o własnych siłach? I oto Łazarz sam z grobu wychodzi. Św. Jan pisze dalej: „wielu więc spośród Żydów (...), ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego”. W zasadzie trudno się dziwić. Czy może być jaśniejszy dowód, że Jezus, obiecując nam zmartwychwstanie, mówi prawdę? Przecież przy całej naszej wiedzy i technologii w momencie, w którym lekarz stwierdzi zgon człowieka, przerywamy wszelkie działania, bo wiemy, że nic już nie da się zrobić. Jezus zaś, cztery dni po śmierci Łazarza, wkracza i przywraca zmarłego do życia jednym wypowiedzianym zdaniem. Dlatego może powiedzieć o sobie, że jest „zmartwychwstaniem i życiem”. W Jego mocy jest dać każdemu z nas zmartwychwstanie i życie. Klucz do wiecznego życia Jezus podaje w rozmowie z Martą: „Kto we Mnie wierzy, choćby umarł, żyć będzie”.