29 sierpnia - Wspomnienie Męczeństwa św. Jana Chrzciciela

Urodził się wiosną ok. 7 lub 6 r. p.n.e. w wiosce Ain Karim (niedaleko Jerozolimy) jako syn żydowskiego kapłana Zachariasza oraz Elżbiety, która według tradycji była ciotką Maryi matki Jezusa Chrystusa (który był młodszy od Jana o 6 miesięcy). Jego poczęciu i narodzinom towarzyszyła aura cudowności. W dość młodym wieku, zapewne po śmierci podeszłych wiekiem rodziców, rozpoczął życie pustelnika na Pustyni Judzkiej, gdzie być może zetknął się z grupą esseńczyków. Znajomość z tą osobliwą sektą zaowocowała między innymi tym, że będąc na podstawie urodzenia kapłanem nigdy nie uczestniczył w czynnościach liturgicznych w Świątyni Jerozolimskiej. Na pustyni Jan został powołany na proroka, a jego głównym zadaniem stało się wzywanie ludzi do nawrócenia oraz przygotowanie drogi do publicznej służby Jezusa, którego zresztą publicznie ochrzcił. Jezus nazwał Jana największym spośród narodzonych z niewiast.

Niedługo po spotkaniu z Jezusem Jan został wtrącony do więzienia za jawne krytykowanie niemoralnego małżeństwa tetrarchy Galilei Heroda Antypasa. Na skutek spisku żony Heroda, Herodiady, Jan został ścięty. Uczniowie Jana przeszli po części do grupy uczniów Jezusa, a po części stali się zalążkiem sekty istniejącej do III wieku.


Esseńczycy (essenizm) - jedno z żydowskich stronnictw religijnych (obok faryzeuszy i saduceuszy i ewentualnie jeszcze zelotów), a w szerszym rozumieniu ruch religijno-społeczny, działający w drugiej połowie tzw. okresu Drugiej Świątyni (ok. 515 r. p.n.e.-70 r. n.e.), czyli w latach ok. 152 p.n.e. - 70 n.e. Nazwa oznacza "milczący" i "pobożni", albo według innych badaczy: "uzdrowiciele".