24 lipca - Święta Kinga

Kinga (jest to zdrobnienie imienia Kunegunda) była węgierską królewną i polską księżną. Urodziła się 5 marca 1234 r. na Węgrzech, była jednym z dziesięciorga dzieci króla Beli IV i Marii, cesarzówny bizantyjskiej. Była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej oraz bł. Jolanty.

Kiedy miała 5 lat, została zaręczona z 13-letnim księciem Bolesławem Wstydliwym. Zamieszkała w Sandomierzu, a jej dalszym wychowaniem zajęła się Grzymisława, matka Bolesława. W r. 1241, z powodu najazdu Mongołów, których w Europie nazywano Tatarami, musiała chronić się na Węgrzech i Morawach.

W r. 1243 Bolesław został ogłoszony księciem Małopolski. Kinga zamieszkała z mężem w Nowym Korczynie, ponieważ zamek w Krakowie został zniszczony przez Tatarów. Kinga wspierała swego męża w sprawowaniu władzy, zwłaszcza w latach 1243-1279, kiedy był królem Polski.

Za zgodą męża, wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Zgodnie z ówczesnymi kanonami świętości, oboje postanowili w małżeństwie zachować dziewictwo. Ślub ten złożyli na ręce biskupa krakowskiego Prandoty.

Kinga wspierała hojnie świątynie i klasztory, ufundowała kościoły w Nowym Korczynie i w Bochni oraz klasztor franciszkanów w Starym Sączu. Przyczyniła się do kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa.

Kinga zrealizowała swoje macierzyństwo w sposób duchowy, opiekując się chorymi, prowadząc dzieła dobroczynne. Pełniła misje mediacyjne między skłóconymi możnowładcami. Cały swój posag, olbrzymi jak na owe czasy, przekazała na odbudowę państwa polskiego, spustoszonego po najeździe Tatarów. W dowód wdzięczności w 1257 r. otrzymała na własność ziemię sądecką i Pieniny.

Po śmieci Bolesława, w r. 1279 Kinga razem ze swoją siostrą bł. Jolantą, zamieszkała w Sączu, gdzie zajmowała się m.in. organizacją parafii oraz budowaniem kościoła i klasztoru klarysek. Zamieszkała w nim w 1280 r., a po ośmiu latach sama została w nim zakonnicą.

Przypisuje się jej wprowadzenie do programu zajęć w klasztorze wspólnych modlitw oraz pieśni i kazań w języku polskim. Miłosierdzie wobec potrzebujących, hojność serca, praca oraz gorliwość w modlitwie - to charakterystyczne rysy jej duchowości zakonnej.

Od jesieni 1291 r. ciężko chorowała, umarła 24 lipca 1292 r. Została w pamięci Polaków jako obrończyni wiary, matka narodu oraz orędowniczka kultury i mowy polskiej.

Beatyfikował ją papież Aleksander VIII w 1690 r. 16 czerwca w 1999 r. w Starym Sączu kanonizował ją Jan Paweł II.

W ikonografii przedstawiana jest w stroju klaryski lub księżnej (na ilustracji), jej atrybutem jest makieta starosądeckiego klasztoru, bryła soli lub pierścień. Z osobą św. Kingi wiąże się wiele legend. Jedna z nich głosi, że Kinga wskazała mieszkańcom Bochni miejsce, gdzie miała znajdować się sól. Inna wiąże się z Tatrami, które miały powstać z porzuconej przez nią korony królewskiej. Najwięcej podań wiąże się z cudownymi wydarzeniami, jakich miała dokonać powstrzymując najeżdżających Polskę Tatarów.