Obawy przed emigracją

Od najdawniejszych czasów ludzie wyjeżdżali na emigrację. Podejrzewam nawet, że rodzicom może być jeszcze ciężej niż Tobie. Byłam w twoim wieku, gdy też była fala wyjazdów i pamiętam, jak bardzo ciężko przeżywali to młodzi....
Pamiętaj, że masz prawo do żalu i smutku. Ale taki los, takie życie, że teraz Twoje miejsce jest przy rodzicach, którym zależy, by syn miał dobry start w dorosłość. Za jakiś czas, gdy wyjazd będzie już całkowicie pewny, powiedz o tym najbliższym, przygotuj jakieś pożegnanie, zbierz wszelkie
dane, byście mogli być w kontakcie mailowym, na gadu, może inaczej...
Pisała do mnie dziewczyna, która wyjechała z Polski, ale czasami czuła się tak, jakby jeszcze mieszkała w swojej miejscowości. Wiedziała wszystko, co się dzieje w klasie, na podwórku. A potem w sposób naturalny i bardzo powoli te więzy się trochę rozluźniały. Powoli dziewczyna zaprzyjaźniała
się w nowym miejscu.
Pamiętaj, że wszystko ma swój czas. Nigdy nie jest tylko dobrze, nigdy nie jest tylko źle. Teraz jest czas smutku i nie musisz go w sobie dusić. Ale życie jest już takie, że czas leczy najgorsze nawet rany. Po smutku nadejdzie radość.
Świat staje się coraz bardziej globalną wioską. Kontakty nie są już problemem. Teraz coraz więcej rodzin jest rozdzielonych, a Wy najmłodsi możecie zrobić jeszcze więcej, by pilnować kontaktów.
W tym smutku możesz się pocieszać, że to jest wyjazd pokojowy, w celu polepszenia Waszego życia.Ja znałam wiele osób, które podczas wojny musiały nagle wyjeżdżać, uciekać, często bez pożegnania. To było dopiero straszne. Dlatego rozumiem Twój smutek, ale nie potrafię Ci pomóc, tylko pocieszyć.
Dziewczynie możesz na pożegnanie napisac, że bardzo ją polubiłeś, że wiele dla Ciebie znaczy, ale niestety, wyjeżdżasz. Lecz możesz zaproponować przyjaźń, jeśli tylko chcesz.
Pisz, wyżal się, ja to rozumiem. A gdy już tam będziesz, też możesz pisać. Lecz bądź otwarty na nowości, pokaż, że nasza młodzież jest zdolna i mądra.



Więcej listów:

zadaj pytanie...