Opanować strach

Rodzice, jak zresztą wszyscy dorosli, mają swoje wady, swoje uprzedzenia. Jesteś coraz starsza i zaczynasz na to spoglądać krytycznie. Jeszcze sie nie buntujesz, ale już Ci sie to nie podoba.
Mama idealnie się do taty dopasowała. Gdyby walczyła z jego chorobliw zazdrością, to mielibyście w domu ciągłe awantury. Zresztą, znam dziewczyny i kobiety, które lubią zazdrosnych mężczyzn. Rodzice są już tyle lat razem, że stanowią dobraną parę, nie męczą się, tylko stanowią zgrany tandem. Sama napisałas, że coś tam szepczą, zamiast otwarcie powiedzieć.
Widzisz ostro wady Twojego ojca. On jest coraz starszy i mowy nie ma, abyś Ty go zmieniała. Tylko mąż i żona są z soba na zawsze i muszą się uczyć życia razem. Natomiast dorastające dzieci mają widzieć wady, mają myleść, co robić, by oni tych wad kiedys nie popełniali, mają planować swoją
przyszłość, inną niż życie rodziców i mają swoje marzenia spełniać.
Skoro nie robisz nic złego, jesteś odpowiedzialna i dobrze się uczysz, to zawieraj przyjaźnie, spotykaj się z przyjaciółmi, znajomymi, bo to jest bardzo potrzebne każdemu nastolatkowi. Współczesna młodzież spotyka się poza domem o wiele więcej niż dawne pokolenia. Dlatego już dzisiaj przyzwyczajaj ojca do tego, że wychodzisz i nie stoisz na środku podwórka, tylko raz jesteś widoczna, a raz nie.
Z listu wynika, że zarówno rodzieństwo, jak i teraz Ty boicie się ojca. A prawdziwy strach to bardzo złe, poniżające i paraliżujące uczucie. Musisz poczuć swoją goność i siłę i nie bój się. Myślę, że tato spowodował, że Ty patrzysz na świat jego oczami. A Ty masz być sobą. Masz mieć swoje marzenia i realizować je. Porozmawiaj ze starszym rodzeństwem i dowiedz się, jak oni sobie radzili, gdy dorastali do samodzielności.



Więcej listów:

zadaj pytanie...