Niechęć do zwierzeń

Jest teraz taka tendencja, by wyrzucać z siebie smutki, by nie tłamsić ich w sobie, by nie stosować metody zwanej tak modnie "zamiataniem pod dywan."
Ta tendencja nie bierze pod uwagę osób, które są raczej skryte, nie lubią opowiadać o sobie. Nieustanne awantury są tak męczące, że dziecko ma już tylko ochotę na odrobinę spokoju. Potrafi wykorzystać każdą chwilkę na śmiech, na zapomnienie. Bo zwierzać się komuś, to jakby przeżywać to kolejny raz. A ona nie ma siły opowiadać, bo przecież każdego dnia w domu znowu to przeżyje...Ile można...
Jeśli chcesz jej pomóc, to pomagaj się oderwać od domowych problemów, bo ona jak każdy ma prawo do radości, do śmiechu...
Nikt nie może jej zmusić do zwierzeń. Pisze do mnie dziewczyna, która też odmówiła takich spotkań, która w zasadzie nikomu nie chce opowiadać o swoich trudnych przeżyciach...

Raz jeden powiedz koleżance, że bardzo chciałabyś jej pomóc, ale nie wiesz jak i jeśli ona ma jakiś pomysł, prośbę, to niech Ci powie. Zaznacz, że jeśli nie chce rozmawiać z psychologiem, z kimkolwiek, to nie musi, a Ty ją cenisz i lubisz i cieszysz się, że jest Twoją przyjaciółką. Wbrew pozorom człowiek jest bardzo odporny i silny nawet na trudne domowe problemy.
Czasami szkolnemu psychologowi dzieci nie chą niczego opowiadać, bo sprawy rodzinne są bardzo
osobiste i nieprzyjemne, wstydliwe. Dzieci bardzo nie lubią o tym mówić. Nie dowierzają, że to jest fachowiec, który może im pomóc, potrafi to zrobić, którego obowiązuje dyskrecja, tajemnica...
Możesz oczywiście nie mówić nic przyjaciółce, tylko - zachowywać się jak zawsze, pozwalać, by w Twoim towarzystwie mogła oderwać się od domowych problemów...



Font color=red>Więcej listów:

zadaj pytanie...