Świadectwo 18-latki

Właśnie skończyłam 18 lat, chodzę do dobrego liceum. Odkąd pamiętam, byłam odtrącana przez zamiłowanie do nauki i nieśmiałość, w związku z czym mniej więcej do połowy gimnazjum zamykałam się w sobie, a moja samoocena sięgnęła dna. Jednak z czasem, z pomocą rodziców, sprawy przybrały inny obrót: zaczęłam uprawiać sporty (marsze na orientację, od niedawna szermierka, miałam też epizod z wspinaczką ściankową), poszerzyłam zainteresowania muzyczne od folku i klasyki po hard rock, zainteresowałam się głębiej językiem angielskim i jego historią, wzięłam się za rysowanie, przeczytałam stosy książek (tu znowu - od Sienkiewicza po Christie). W praktyce, muszę przyznać, odbywa się to kosztem nauki (generalnie przedmiotów niekierunkowych), ale uważam, że świadectwo z paskiem i tak jest dobrym wynikiem. W każdym razie, z perspektywy tych paru lat widzę, jak pozytywnie na moje samopoczucie i łatwość
nawiązywania kontaktów wpływa świadomość własnych umiejętności. Chcę przez to również przekazać, że nie trzeba chodzić na imprezy ani podporządkowywać się modzie, aby dobrze się ze sobą czuć, sama alkoholu spróbuję po raz pierwszy dopiero po Świętach. Mam malutką grupę przyjaciółek o podobnych wartościach i wiele znajomych, choć z pewnością wielu z nich nie rozumie mojego podejścia. Cieszę się każdym dniem, pomimo okresowych chandr i spadków humoru - zawsze wiem, że czeka mnie
jakieś świetne i przyjemne zajęcie. Na koniec dodam, że nigdy nie miałam chłopaka - chociaż bywam zauroczona i "cierpię" z tego powodu, nie spotkałam odpowiedniej osoby (lub osoby, dla której ja wydałabym się odpowiednia) i wciąż optymistycznie czekam. Dziewczyny, nie załamujcie się z byle powodu!
Licealistka




Więcej listów:

zadaj pytanie...