4 października BŁ.SALOMEA

Księżniczka, klaryska
i opiekunka potrzebujących

Była córką polskiego księcia Leszka Białego i księżnej Grzymisławy. Choć urodziła się w Krakowie, to wychowała na dworze królewskim, u rodziców swego przyszłego męża. Jako małą dziewczynkę – zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem – zaręczono ją z księciem węgierskim Kolomanem.
Do Polski wróciła po śmierci męża, który zginął w bitwie z Tatarami w 1241 roku. Wtedy z czeskiej Pragi Salomea sprowadziła do ojczyzny Ubogie Panie, czyli siostry klaryski, które poznała w królestwie Dalmacji i Słowenii. Salomea zawsze bardzo kochała Boga, ale u klarysek zachwycił ją sposób życia sióstr i ogromne zaufanie do Boga. Jako 33-letnia wdowa po księciu Kolomanie postanowiła wstąpić do klasztoru w Zawichoście koło Sandomierza, który ufundował jej brat Władysław V Wstydliwy. Przy klasztorze Salomea zorganizowała szpital, który był też schroniskiem dla ubogich.
Takie życie kobiet według reguły św. Franciszka spodobało się Polakom, bo szybko powstały kolejne klasztory: we Wrocławiu, Starym Sączu, Gnieźnie, Głogowie i Strzelinie.
Jako klaryska Salomea żyła ponad dwadzieścia lat. Latem 1268 r. poważnie zachorowała. Gdy zmarła kilka miesięcy później, ludzie byli przekonani o jej świętym życiu, dlatego pielgrzymowali do jej grobu w kościele Franciszkanów w Krakowie.