5 października ŚW.KINGA

Księżna krakowsko-sandomierska, klaryska, patronka Polski i Litwy

Jako pięcioletnia dziewczynka przybyła do Polski, by poślubić księcia krakowsko-sandomierskiego Bolesława Wstydliwego. Chodziło o to, by połączyć państwa Europy Wschodniej przeciw Tatarom. Kinga była trzecią córką króla Węgier Beli IV i Marii, córki cesarza bizantyjskiego Teodora I Laskarisa.
Kinga poślubiła trzynastoletniego Bolesława, ale w sercu chciała złożyć Bogu ślub czystości. Mąż zgodził się nie tylko na to, ale również pozwolił, by Kinga wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka dla świeckich. Dla księcia zawsze była wierną towarzyszką życia. Dbała o poddanych, a jej inteligencja, zdecydowanie i energia często miały wpływ na wiele spraw. Kinga czuwała, by książę był sprawiedliwy i wyrozumiały dla poddanych.
Gdy w 1279 r. książę Bolesław zmarł, nalegano, by Kinga objęła władzę, ale ona opuściła dwór i przeniosła się do Starego Sącza, do klasztoru klarysek, który sama ufundowała. Chciała całkowicie oddać się Bogu.
W klasztorze przeżyła 13 lat. Była jedną z sióstr. Wykonywała wszystkie prace, wspierała chorych i biednych. Kinga żyła Ewangelią, tak jak św. Franciszek i św. Klara. Podobno gdy wstąpiła do klasztoru, powiedziała klaryskom: „Przychodzę do was, aby być waszą służebnicą. Zapomnijcie o tym, kim byłam i uważajcie mnie za pokorną zakonnicę”.