Księżna Polski, wdowa, zakonnica, patronka Kalisza
Była ósmym dzieckiem króla węgierskiego Beli IV i Marii Laskaris, i młodszą siostrą św. Kingi. Z jej najbliższej rodziny aż 4 osoby zostały świętymi: dwie siostry – Kinga i Małgorzata Węgierska, ciotka Elżbieta i stryjenka Salomea.
Jako kilkuletnia dziewczynka przebywała u swej siostry Kingi na książęcym dworze Bolesława Wstydliwego w Krakowie. Bela planował, żeby wydać ją za któregoś z książąt piastowskich. Gdy miała 12 lat, zaręczono ją z 35-letnim kaliskim księciem Bolesławem. Jolanta miała trzy córki: Jadwigę, Elżbietę i Annę. Dwie wyszły za mąż, a trzecia wstąpiła do klarysek w Gnieźnie.
Jolanta była wzorową żoną i matką. Miała wielki wpływ na otoczenie. Potrafiła z wielką miłością wprowadzić do domu ład, spokój i szczerą pobożność. Cechy księżnej tak udzieliły się mężowi, że nadano mu przydomek Pobożny. Sprowadził on franciszkanów do Kalisza, Gniezna, Obornik, Pyzdr i Śremu. Pomagał klaryskom w Zawichoście, cysterkom w Ołoboku i benedyktynom w Mogilnie. Jolanta natomiast chętnie opiekowała się biednymi i chorymi.
Po śmierci męża, gdy córki były już dorosłe, wstąpiła do klarysek w Gnieźnie. Nie tylko dobrze zarządzała klasztorem, ale dla sióstr była też przykładem ogromnej dobroci i pobożności.