24 pażdziernika BŁ.RAFAŁ CHYLIŃSKI

„Drugi Franciszek”,
„dziadowski biskup”

Chrzestnymi Melchiora Chylińskiego było dwoje bezdomnych z miejscowego przytułku. Rodzice chcieli w ten sposób za­pewnić dziecku szczególną opiekę i łaskę.
Po śmierci ojca Melchiorem opiekował się brat matki, biskup Kierski. Chłopak ukończył najpierw szkołę parafialną, a potem kształcił się u jezuitów w Poznaniu. Wydawało się, że zostanie księdzem, ale 22-letni Melchior zaciągnął się do wojska, gdzie przez 3 lata doszedł do stopnia oficerskiego. Zrezygnował jednak z kariery woj­skowej, nie posłuchał też rad rodziny, by się ożenić. Wstąpił do franciszkanów konwentualnych w Krakowie i przyjął imię Rafał. Najdłużej pracował w Łagiewnikach koło Łodzi i w Krako­wie. Zapamiętano go tam jako spowied­nika, opiekuna chorych i wszelkiej biedy. Znany był nie tylko z dobroci, ale też z surowych postów i niezwy­kłych umartwień – pewnie dlatego często zmieniano mu klasztory. Gdy wysłano go do Łagiewnik, przełożeni napisali: „Grozi głodem mieszkańcom domu”. Zdarzało się, że ojciec Rafał oddawał ostatnią kromkę chleba albo własny płaszcz. Mówili o nim: „drugi Francisz­ek z Asyżu” albo „dziadowski biskup”. Gdy w 1736 r. w Kra­kowie wybuchła zaraza, ojciec Rafał dbał przede wszystkim o chorych, a nie o własne bezpieczeństwo. Pewnego razu, opatrując zakaźnie chorego, zaraził się cholerą i wkrótce zmarł w Łagiew­nikach 2 grudnia 1741 r.