Żbik (Felis silvestris)

Żbik jest większy i cięższy od przeciętnego kota domowego. Jednakże odróżnienie żbika od kota domowego utrudnia fakt, że krzyżują się one ze sobą i prawdopodobnie wszystkie środkowoeuropejskie populacje żbika mają mniejszą lub większą domieszkę kociej krwi.

Czyści się często, miauczy i mruczy jak kot domowy, chociaż wydawane przez niego dźwięki są niższe i głębsze (mlaskanie). Podstawę pożywienia żbika stanowią myszy. Ponieważ zasiedla on rozległe, gęste obszary leśne, polniki padają jego ofiarą znaczenie rzadziej niż kota domowego. Ich miejsce zajmują króliki i małe ptaki. We Francji w zbiorowiskach zaroślowych 90 procent pokarmu żbika stanowią nornikowate. Oznacza to, że najczęściej łowiona jest zdobycz najliczniej występująca w danym środowisku.

Żbik przez długie lata był tępiony, gdyż uważano go za wroga zwierzyny łownej. Obecnie jego występowanie w Europie Środkowej ogranicza się do kilku zaledwie niewielkich ostoi, w związku z czym należy on do najbardziej zagrożonych wymarciem gatunków wchodzących w skład naszej fauny. Ma kategorię E.

W Polsce jest objęty ochroną gatunkową, występuje jednak bardzo rzadko, jedynie w Karpatach i na Podkarpaciu; obecnie nie jest pewne, czy jeszcze się zachował. W większości krajów europejskich żbika objęto ochroną, dzięki czemu jego zasięg nieco się rozszerzył, zwłaszcza na obszarze środkowych Niemiec. Jedno jest pewne - żbik nie stanowił i nie stanowi zagrożenia dla pozostałej części fauny.