INDIANIE GUARANI W ARGENTYNIE
Starzy Indianie do dziś malują sobie twarz i ciało, używając specjalnych farb, przygotowanych z owoców drzew. Dominującymi kolorami są: niebieski (z owoców nandypa), czerwony (z urucu) i czarny (mieszanka owoców ollin i parafiny). Jednak większą wagę przykładali oni do ozdoby strojów i do biżuterii, jak kolczyki, korale, pierścionki
Czym się żywią?
Podstawowym źródłem pożywienia była uprawa ziemi, polowanie i, w mniejszym stopniu, rybołówstwo. W górnej części rzeki Paragwaj Guarani wykorzystywali pola ryżowe i plantacje roślin charakterystycznych dla tej części Ameryki. Żywili się także owocami drzew. Rzadkością była natomiast hodowla zwierząt, z wyjątkiem psów, użytecznych podczas polowań.
Godny podziwu jest do dzisiejszego dnia sposób uprawy ziemi oraz rodzaj narzędzi używanych przez Indian Guarani. Ich technika uprawy ziemi znana jest jako el rozado. Polega ona na szukaniu terenów, gdzie jest dużo chwastów i spróchniałych drzew, które się karczuje i spala. Popiół służy jako naturalny nawóz użyźniający ziemię. Na tak przygotowanym terenie przystępuje się do zasiewu roślin, jak maniok, bataty, kukurydza, zapallo. Według starej legendy, takiego sposobu uprawy ziemi nauczył ich Nara, wódz z plemienia Caingangue. Upłynęło już kilka wieków i dzisiaj nie można powiedzieć, że rolnictwo jest jedynym źródłem utrzymania Guarani. Źle planowana od lat i źle realizowana polityka społeczna na kontynencie amerykańskim zmusza ich do szukania nowych środków do życia.
Gdzie mieszkają?
Wygląd domów Guarani uzależniony był od kultury danego plemienia. Duży wpływ na styl i rodzaj domu miały też oczywiście warunki geograficzne i klimatyczne. Dom Guarani - choza de protecdon lub casa comunal - wskazywał na rangę społeczną i rodzaj pracy, jaką się wykonywało. Były to domy proste, o dużych wymiarach: 150 m długości, 15 m szerokości i 3,5 m wysokości. Mogły pomieścić 30 lub więcej rodzin. Ściany domu były zrobione z gliny, natomiast spadzisty dach z tyczek bambusowych pokrytych trzciną lub gałęziami palmowymi. Od środka całą konstrukcję podtrzymywały drewniane słupy, które rozdzielały mieszkania dla poszczególnych rodzin. Domy te służyły głównie do spania, chroniły też przed deszczem i dzikimi zwierzętami.
W tradycyjnej wiosce indiańskiej znajdowało się od czterech do ośmiu takich domów rozmieszczonych w kwadracie. W środku znajdował się plac, na którym tętniło życie i skupiała się działalność społeczno-kulturalna całej wioski.
Obecnie większość domów tego rodzaju można spotkać jedynie w rezerwatach, gdyż Indianie żyją już w zupełnie innych domach, zbudowanych z cegły, z wszelkimi wygodami, jak elektryczność, bieżąca woda itp.
www.madagascar.alleluja.pl
Podstawowym źródłem pożywienia była uprawa ziemi, polowanie i, w mniejszym stopniu, rybołówstwo. W górnej części rzeki Paragwaj Guarani wykorzystywali pola ryżowe i plantacje roślin charakterystycznych dla tej części Ameryki. Żywili się także owocami drzew. Rzadkością była natomiast hodowla zwierząt, z wyjątkiem psów, użytecznych podczas polowań.
Godny podziwu jest do dzisiejszego dnia sposób uprawy ziemi oraz rodzaj narzędzi używanych przez Indian Guarani. Ich technika uprawy ziemi znana jest jako el rozado. Polega ona na szukaniu terenów, gdzie jest dużo chwastów i spróchniałych drzew, które się karczuje i spala. Popiół służy jako naturalny nawóz użyźniający ziemię. Na tak przygotowanym terenie przystępuje się do zasiewu roślin, jak maniok, bataty, kukurydza, zapallo. Według starej legendy, takiego sposobu uprawy ziemi nauczył ich Nara, wódz z plemienia Caingangue. Upłynęło już kilka wieków i dzisiaj nie można powiedzieć, że rolnictwo jest jedynym źródłem utrzymania Guarani. Źle planowana od lat i źle realizowana polityka społeczna na kontynencie amerykańskim zmusza ich do szukania nowych środków do życia.
Gdzie mieszkają?
Wygląd domów Guarani uzależniony był od kultury danego plemienia. Duży wpływ na styl i rodzaj domu miały też oczywiście warunki geograficzne i klimatyczne. Dom Guarani - choza de protecdon lub casa comunal - wskazywał na rangę społeczną i rodzaj pracy, jaką się wykonywało. Były to domy proste, o dużych wymiarach: 150 m długości, 15 m szerokości i 3,5 m wysokości. Mogły pomieścić 30 lub więcej rodzin. Ściany domu były zrobione z gliny, natomiast spadzisty dach z tyczek bambusowych pokrytych trzciną lub gałęziami palmowymi. Od środka całą konstrukcję podtrzymywały drewniane słupy, które rozdzielały mieszkania dla poszczególnych rodzin. Domy te służyły głównie do spania, chroniły też przed deszczem i dzikimi zwierzętami.
W tradycyjnej wiosce indiańskiej znajdowało się od czterech do ośmiu takich domów rozmieszczonych w kwadracie. W środku znajdował się plac, na którym tętniło życie i skupiała się działalność społeczno-kulturalna całej wioski.
Obecnie większość domów tego rodzaju można spotkać jedynie w rezerwatach, gdyż Indianie żyją już w zupełnie innych domach, zbudowanych z cegły, z wszelkimi wygodami, jak elektryczność, bieżąca woda itp.
www.madagascar.alleluja.pl
oceń artykuł
