wtorek, 20 października, 2009r.

Hau, Przyjaciele!
Wtorki są ciężkie. Zarówno Kuba jak i Paulina mają wtedy angielski. Rodzice wykorzystują ich późny powrót i też na ten dzień ustawiają różne dodatkowe prace. A ja? No cóż, mamy najlepszą z sąsiadek, czyli panią Marię. Jest naszym domowym pogotowiem ratunkowym. Pomaga każdemu w każdej sprawie. Ledwo odchowała Jadzię i Paulinę, a tu już Michasia zagląda coraz częściej. Właśnie dzisiaj wylizywałem do czysta miskę po kapuśniaku, gdy rozległ się dzwonek. Onieśmielona mama Michasi pytała, czy może zostawić córeczkę na godzinę pod opieką pani Marii. Oj, szybko wróciłem do mojej miski, bo kotek Gucio też się wpakował do mieszkania starej sąsiadki. Pozwoliłem mu się obwąchać, sam też z tej podstawowej psiej czynności nie zrezygnowałem. Potem z rozbawieniem obserwowałem, jak kociak próbował zachęcić starą Funię do zabawy. Najpierw była cierpliwa, potem strzeliła malca łapą po pyszczku i opuściła kuchnię. "O, widzisz? To są właśnie zabobony. Bo oto czarny kot przebiegł nam drogę, co dla wielu ludzi jest zapowiedzią problemów. Obie wiemy, że to głupie gadanie, że nie ma takiej zależności." Pani Maria trzymała na kolanach zeszyt z religii i wyjaśniała Michasi jakieś punkty. Zacząłem natarczywie biegać im przed nosem, sądząc, że istnieją też przesądy związane z brązowymi kundelkami. Obie nie zwracały na mnie uwagi, bo Michasia miała bardzo dużo pytań związanych ze spowiedzią. Nareszcie się przydałem, bo na moim przykładzie Pani Maria wyjaśniła, że tylko ludzie grzeszą, bo znają przykazania, a jednak je przekraczają. Psy nie są w pełni wolne, mają instynkt, który każe im pewne rzeczy robić. Hm, sam nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Cieszę się, że nie grzeszę. Ale jakoś nie podoba mi się, że nie mam w pełni wolnej woli. No i w tym momencie dostrzegłem za oknem potężnego wilczura, który spokojnie spacerował po chodniku. Rzuciłem się z dzikim jazgotem do drzwi. Instynkt każe mi bronic naszego terytorium, bezwzględnie przeganiać obce psy. Cześć. Tobi.