sobota, 6 października, 2007r.

Hau, to ja!
Dzisiaj ze sklepu wracaliśmy alejkami wzdłuż Ostropki. Lubię tę drogę, bo spuszczają mnie tam ze smyczy i mogę węszyć dowoli. Szybko zorienotwałem się, że Paulina jest tak zajęta swoimi myślalmi, że zupełnie mnie nie pilnuje. Mógłbym jej nawet uciec! Z dodatku coś cicho mruczała i powoli przesuwała zieloną bransoletkę, która dostała wraz z "Małym Gościem". Po krótkim czasie skończyła się ta jej zabawa, zapięła mi smycz i ruszyliśmy szybszym krokiem do domu. W południe Pani powiedziała nagle, że bierze mnie na krótki spacer. Myślałem, że będzie mi rzucać kamyki. Tymczasem szła zamyślona miedzą, też coś mruczała, a w ręce trzymała różaniec. Miałem pełną swobodę, ale to ja Pani pilnowałem, a nie ona mnie. Gdy wieczorem wieczorem Pan gwizdnął, że wychodzimy, spojrzałem uważnie na jego ręce. Jedną trzymal w kieszeni i chyba usłyszałem charakterystyczny dźwięk różańca. Będę miał nowe przezwisko- Tobi różańcowy. Nawet mi się podoba. Cześć.