wtorek, 6 lutego, 2007 r.

Hau, Przyjaciele1
Głupota! Marnowanie czasu! Podenerwowany siedziałem przez wiele godzin na okiennym parapecie. Pusto w domu. Praca, szkoła, praca, szkoła. Po co? Dzisiaj na rannym spacerze wciągnąłem głęboko powietrze. Poczułem niezwykłe: cudowne ciepło, niezwykłą świeżość, nawet jasność. Miałem ochotę biegać, szczekac, tropić, pędzić jak najdalej. Ale nic z tego. "Tobi, wracamy", "Tobi, noga". No i siedzę, jak głupi na parapecie, a świat tak ciekawy i czeka na mnie. Spoglądam tęsknym wzrokiem na drogę prowadzącą w kierunku pól, na bezkresne niebo. Rodzina wymaga ode mnie dzisiaj tylko cierpliwości. "Idę na SKS, później wyjdziemy", "Tobi, pospiesz się, nie mam czasu". A najdziwniejsze jest dla mnie to, że chociaż bardzo chcę, to nie potrafię się obrazić. Bo- powiem Wam w tajemnicy-ja ich wszystkich bardzo, bardzo kocham! Cześć. Tobi.