Droga Krzyżowa w bocheńskiej kopalni soli

W bocheńskiej żupie powstanie jedyna w Polsce droga krzyżowa prowadząca kopalnianymi korytarzami, informuje "Gazeta Krakowska".

"Bardzo zależy nam na tym, aby miała oprócz akcentów religijnych, także elementy górnicze" - mówi Robert Sołek, likwidator bocheńskiej Kopalni Soli.

Drogę krzyżową zaplanowano w podziemnych korytarzach nie objętych do tej pory trasą turystyczną, na zachód od szybu Campi. Pomysł jej stworzenia zrodził się w bocheńskiej żupie (*) już dwa lata temu, gdy kopalnia odrestaurowała przepiękną kaplicę "Passionis".

Wykonanie podziemnej drogi będzie kosztowało ok. 1,5 mln zł. "Gazeta Krakowska" dowiedziała się nieoficjalnie, że jedna z firm działających na terenie Bochni już zadeklarowała przekazanie funduszy.

Pracownicy żupy zawsze byli blisko Boga. W XVIII wieku w bocheńskiej Kopalni było ponad 30 kaplic; do dziś niestety zachowały się tylko dwie.

Początki kopalni sięgają roku 1248, kiedy to odkryto pokłady soli kamiennej. Odkrycie to jest związane z legendą o św. Kindze. Okolice Bochni znacznie wcześniej, bo od ok. 3500 lat p.n.e były znane z uzyskiwania soli przez odparowywanie wody z solanki (sól warzona). Studnie solankowe w rejonie, Babicy stały się zalążkiem dwóch szybów Gazaris i Sutoris, w których zaczęto wydobywać sól metodami górniczymi. Szyb Sutoris jest eksploatowany do dzisiaj.

Bocheńska kopalnia staje się przedsiębiorstwem królewskim, przynoszącym olbrzymie dochody Rzeczypospolitej. W 1368 roku Kazimierz Wielki wydaje dokument zwany „Ordynacją górniczą”. Dokument ten ustanawia zasady organizacyjne żup solnych i ustanawia prawa dotyczące sprzedaży soli. Polska eksportuje sól do Rusi i na Węgry. Za króla Kazimierz Wielkiego w kopalni pracuje od 120 do 150 osób. W XV i XVI wieku kopalnia w Bochni (Żupa bocheńska) w ramach Żupy krakowskiej a więc wraz z kopalnią soli w Wieliczce rozwija się, zatrudnia około 500 kopaczy (górników). Powstają nowe szyby: Regis, Bochneris, Campi. XVII wiek z przyczyn wojen i upadku gospodarczego powoduje przyhamowanie rozwoju przedsiębiorstwa.

Po roku 1772 kopalnia dostaje się w ręce austriackie, przez okres rozbiorów aż do roku 1918 pozostaje pod kontrolą Austrii. Z powodu wyczerpujących się pokładów soli i w związku z tym nieopłacalności wydobycia następuje zaniechanie produkcji na przemysłową skale. Rok 1981 przynosi kopalni wpisanie zabytkowych wyrobisk do rejestru zabytków. Kopalnia przekształca się w obiekt turystyczny i leczniczy. Komora Ważyn, największe podziemne pomieszczenie w Europie, wykonane przez człowieka przyczynia się do pełnienia funkcji turystycznych, jak i leczniczych ze względu na specyficzny mikroklimat. (źródło: wikipedia)

_______

(*)Żupa solna - w dawnej Polsce mianem tym określano kopalnię soli, zwykle w posiadaniu książąt lub królów. Żupą solną, tak jak kopalniami kruszców zarządzał żupnik, mianowany urzędnik królewski.