140 lat temu opatentowano pierwsze wieczne pióro

W starożytnym Egipcie rylce i tabliczki próbowano zastąpić przyborem piśmienniczym, któr działał jak wieczne pióro. W 1922 r. brytyjski archeolog Howard Carter odnalazł w grobowcu faraona Tutenchamona (zm. 1323 r. p.n.e) pierwszy prototyp pióra wiecznego. "Przez całe stulecia do pisania używano głównie gęsich lub łabędzich piór lub wykonanych z trzciny piór zwanych calamusami" - powiedziała PAP historyczka, właścielka galerii plakatu i kolekcjonerka piór wiecznych Magdalena Sosenko.

"Tusz znano już w starożytnych Chinach i wytarzano z sadzy. Zanim wynaleziono atrament - używano inkaustu, zresztą inkaustem nazywano właśnie atrament. W średniowieczu wytwarzano go z gumy arabskiej, węgla drzewnego sadzy lub z roztworu kwasów taninowych i soli żelaza. Inkaust był głównie czarny, lecz opracowano także metody uzyskiwania czerwonego lub w kolorze sepii. Znano także recepturę na uzyskanie inkaustu w złotym odcieniu, lecz chryzografia była przywilejem władców" - dodała.

Historycy wspominają o wynalazku Leonarda da Vinci, które także można uznać za pierwowzór wiecznego pióra. W 1707 r. francuski matermatyk i wynalazca Jean-Baptiste-Nicolas Bion (1652-1733) skonstruował na potrzeby dworu Ludwika XIV pióro, które pisało po wypełnieniu atramentem. W latach 20. XIX wieku Samuel Harisson stworzył swoją wersję pióra. "Żadne z tych urządzeń nie zasługiwało na miano +wiecznego+. Ich żywotność była ograniczona, gdyż zwykle nie posiadały wymiennego zbiornika tuszu, a ich wysoka cena powodowała, że trafiały do wąskiej grupy odbiorców. Zmienił to Lewis Waterman" - wyjaśniła Sosenko.

Lewis Edson Waterman urodził się 20 listopada 1836 r. w Decatur, w stanie Nowy Jork. Imał się różnych zajęć: był nauczycielem, cieślą i agentem ubezpieczeniowym. Jako sprzedawca polis ubezpieczeniowych zauważył, że używane przez niego pióra zanieczyszczają dokumenty kleksami. W 1883 r. na zapleczu należącej do brata trafiki z tytoniem przy Fulton Street (Dolny Manhattan) zdemontował kilka piór różnych producentów i przeanalizował ich konstrukcję oraz wady. "Aby zapobiec niekontrolowanemu wyciekowi atramentu pomiędzy jego zbiornikiem a stalówką umieścił system kapilarny - rurki i spływak. Umożliwiały one swobodne i kontrolowane dozowanie atramentu. W spływaku Waterman wyciął szczeliny zapewniające dopływ powietrza. Zapobiegało to powstaniu próżni i umożliwiało stały, w pełni kontrolowany dopływ atramentu do stalówki. To był prawdziwy przełom"- wskazała Sosenko.

12 lutego 1884 r. nowojorski urząd patentowy pod numerem 293545 zarejestrował wieczne pióro (Fountain Pen).

W marcu 1884 r. wraz z poligrafem, wydawcą reklamowch folderów i własnym klientem Asą Shipmanem założył firmę Ideal Pen Company. Do końca roku Waterman z elementów wyprodukowanych przez inne firmy zmontował ok. dwustu piór. Spółka rozpadła się, jednak produkcja wzrastała. W 1886 r. ręcznie zmontowano 500 piór typu Regular. W listopadzie 1887 r. wynalazca założył Waterman Pen Company z siedzibą przy nowojorskim Broadwayu. Pod koniec lat 90. w konstrucji spływaka zastosował kieszenie przepełnieniowe zapobiegające wykapywaniu atramentu przy pełnym zbiorniku. Model nazwano "Spoon Feed Pen".

Na przełomie stuleci produkcja ulegała automatyzacji. Wczesne pióra tzw. zakraplaczowe miały stalówki i inne elementy wykonane ze złota lub srebra. W 1900 r. Waterman za swój wynalazek otrzymał złoty medal na Światowej Wystawie w Paryżu. W tym czasie roczna produkcja przekroczyła 226 tys. sztuk.

1 maja 1901 r. wynalazca zmarł, a na czele korporacji stanął jego bratanek, Frank Waterman. Dwa lata później wprowadzono pióro tłoczkowe z ulepszonym systemem napełniania. Produkty Watermana zdobyły amerykański i trafiły do Europy oraz na pozostałe kontynenty.

Od 1904 r. w piórach jest stosowany tzw. clip - zaczep do mocowania pióra np. w kieszeni marynarki.

Wkrótce po opatentowaniu wiecznego pióra pojawiły się pierwsi konkurenci Watermana. W 1888 r. George Stafford Parker w Janesville (Wisconsin) założył Parker Pen Company.

Wieczne pióra musiały nie tylko dobrze pisać, ale także i dobrze wyglądać. Ich elementy wykonywano ze złota, srebra, dekorowano masą perłową, emalią lub kamieniami szlachetnymi.

Na rynku pojawił się też poważny konkurent wiecznego pióra. W 1938 r. László Bíró opatentował w Paryżu pióro kulkowe powszechnie znane jako długopis. Po wybuchu wojny Węgier wyemigrował do Argentyny i tam założył pierwszą wytwórnię. 17 czerwca 1943 r. potwierdził on patent nr 2 390 636 w USA. Dwa lata później Francuz, Marcel Louis Bich odkupił go od Bíró za dwa miliony dolarów. W Clichy-la-Garenne powstała firma BIC, która do dziś jest jednym z czołowych producentów przyborów piśmienniczych na świecie.

"Długopis był nowością, która w znacznej mierze zastąpiła wieczne pióra, lecz nie wyparła ich całkowicie. Pióro wieczne nadal jest używane przez polityków, dyplomatów, biznesmenów i nauczycieli. Na co dzień często używam długopisu, ale najważniejsze dokumenty np. certyfikaty autentyczności plakatu zawsze podpisuje wiecznym piórem. Podpis piórem nobilituje, podnosi rangę dokumentu. Długopisem możemy pisać lub bazgrać. Wieczne pióro zawsze wymaga od nas większej staranności" - ocenia historyczka.

12 lutego - w rocznicę opatentowania wiecznego pióra - Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich obchodzi Ogólnopolski Dzień Pisania Piórem.