Zamieszanie na cmentarzu

Niedziela, 28 października, 2018 r.

Hau, Przyjaciele!

Jest takie fantastyczne stare przysłowie, które przypomina ludziom, że na świętego Judy czas opatrzyć psom budy. Jasne, że w mieście psich bud raczej nie ma, ale czasami, gdy wyleguję się na kanapie, gdy dziewczynki słysząc świszczący za oknem wiatr przykrywają mnie dodatkowo kocem, to myślę, że psach żyjących w zupełnie innych warunkach. Ja się zimy nie boję, bo mam długą i piękną sierść, a w mieszkaniu grzeją kaloryfery. Zawsze mogę się wślizgnąć do łóżka lub na kanapę czy na fotel. Wiem, że Koka nie lubi zimy, zaczyna nawet rezygnować ze spacerów, gdy lodowaty wiatr przenika przez jej krótką sierść. Ja wręcz lubię chłód, więc gdy wczoraj rodzina zabrała mnie pod cmentarz, to nie miałem nic przeciwko temu, by warować przy płocie i cierpliwie czekać. A było ciekawie. Chyba rok temu widziałam tu tyle osób. Wszyscy zapracowani, nieustannie wędrują po wodę, wnoszą przez bramę donice z kwiatami i potężne gałęzie jodły. Miałam na wszystko oko, kręciłem łbem, by niczego nie przeoczyć. Po jakimś czasie Pan wyszedł do mnie, bo, niestety, nie ufają mi do końca. Bali się, bym nie przestraszył jakiegoś dziecka. Tak, wiem, że mój wygląd jest mylący. Szczególnie dzieci rwą się do mnie, by pogłaskać lśniącą sierść, a tego wprost nie znoszę. Nie ugryzę nikogo, ale chętnie przestraszę, czyli warknę, kłapnę zębami i awantura gotowa. Pan nanosił wody, ale teraz zaproponował bieg przez pola do Sikornika i z powrotem. Co prawda wolałbym wejść na cmentarz, kopać sterty liści, może wykopać kilka dołków, ale nic z tego. A więc do startu, zobaczymy, kto będzie szybszy- Pan, czy ja? Cześć. Tytus