Październik... Jest mi to na rękę

Od poniedziałku rozpoczynają się Nabożeństwa Różańcowe. "Mały Gość" przypomina historię objawień w Lourdes w roku ich 160. rocznicy. Ale historia Różańca jest o wiele dłuższa.

Historia sięga III w., kiedy to pustelnicy szukali sposobów na stały kontakt z Panem Bogiem. Potem chcieli tak samo wzywać Maryję i szukali na to jakiegoś sposobu. Oficjalnie modlitwę różańcową zatwierdzono w XVI wieku. Matce Bożej modlitwa się spodobała, bo w objawieniach zawsze prosiła o jej odmawianie.

Kamienie, sznur i węzełki

Mnisi uczyli się na przykład ulubionych fragmentów Biblii i powtarzali je określoną ilość razy w ciągu dnia. Żeby się nie pomylić i ułatwić sobie odliczanie, przekładali kamyki. Modlitwa – kamyk, modlitwa – kamyk… Potem zaczęto używać sznura, na którym robiono węzełki. Jeden węzełek – jedna modlitwa „Ojcze nasz”. Taki sznur nazywano paternoster (Pater noster, czyli „Ojcze nasz”). Ale to było później, wcześniej w klasztorach mnisi odmawiali wszystkie psalmy Dawidowe, czyli 150. A ponieważ niektórzy nie umieli czytać, musieli psalmów nauczyć się na pamięć, co było wyzwaniem prawie nieosiągalnym. Dlatego około IX w. pojawił się pomysł, by 150 razy odmawiać modlitwę „Ojcze nasz”, którą wszyscy znali. Ale ludzie chcieli też wzywać Matkę Bożą. Z biegiem lat – a trwało to dość długo – z połączenia słów, którymi anioł pozdrowił Maryję, i słów św. Elżbiety wypowiedzianych podczas nawiedzenia powstała modlitwa „Zdrowaś, Maryjo”. W średniowieczu, kiedy raz po raz wybuchały różne śmiertelne epidemie, dodano słowa: „teraz i w godzinę śmierci naszej”. Dzięki objawieniom w Fatimie po każdej dziesiątce odmawiamy jeszcze modlitwę „O mój Jezu...” za zbawienie dusz najbardziej zagrożonych.

Części i tajemnice

Różaniec, zwany też Psałterzem Najświętszej Maryi Panny, zawdzięczamy głównie dominikanom. Według legendy ich założyciel, św. Dominik, miał otrzymać go od Matki Bożej. Tak naprawdę modlitwa kształtowała się przez wieki. Ostatecznie jeden z dominikanów – Alan z la Roche, zwany też Alanem de la Rupe, w XV w. wymyślił trzy części Różańca (radosną, bolesną i chwalebną), 15 tajemnic i 150 zdrowasiek. Tak było aż do roku 2002, kiedy to papież Jan Paweł II wprowadził czwartą część Różańca z tajemnicami światła. Każda dziesiątka zaczyna się modlitwą „Ojcze nasz”, a potem 10 razy odmawia się „Zdrowaś, Maryjo”. Zakonnicy, wędrując po Europie, dość szybko rozpowszechnili tę modlitwę. Oficjalnie Różaniec Najświętszej Maryi Panny zatwierdził papież Pius V w 1569 r. Dwa lata później wezwał chrześcijan, by modlitwą różańcową ocalili Europę, której zagrażała zmierzająca ku portom śródziemnomorskim wielka flota turecka. 7 października 1571 roku w słynnej wielkiej bitwie pod Lepanto starły się dwie wrogie armie. Nagła zmiana pogody ułatwiła zwycięstwo Świętej Lidze. Inwazję Turków zatrzymano, a Wenecjanie napisali: „Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maryja różańcowa dała nam zwycięstwo”. Na pamiątkę tego wydarzenia papież ustanowił 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej.